حمید داودآبادی در یکی از پست های اینستاگرامی اش به آشنایی با شهید ثاقب اشاره می کند و می گوید: چندسال پیش رفته بودم بهشت‌زهرا و بین قبرها الکی‌الکی تاب می‌خوردم. یه‌دفعه چشمم خورد به یه سنگ قبر سیاه که بدجوری تکونم داد: “شهید مظلوم ثاقب شهابی‌نشاط محل شهادت شیرخوارگاه …” ثاقب، اون پسرک خوش‌مَشرب، همونی که با مصطفی باهاش شوخی می‌کردیم، همونی که هردفعه منو می‌دید می‌گفت: “خدابیامرزدش، مصطفی چه پسر خوبی بود.” قربونت برم دنیا که هر چی عذاب و تاوان معصیته، مال همین دنیاس. چه عذابی بالاتر از این‌که توی اینترنت، توی فضای مجازی، فضایی که به ایمیلت بخوای سر بزنی باید با چهار تا “…” حال و احوال کنی! یه‌دفعه چشمت بخوره به یه عکس و خبر: “تشییع پیکر جانباز شهید ثابت شهابی‌نشاط که بر اثر استنشاق گازهای شیمیایی به‌شهادت رسید …” از کرمانشاه و غرب کشور گرفته، تا اهواز و خرمشهر. این دوتا داداش هرجا که اعزام می‌شدن، توی ساک و کوله‌پشتی‌شون یه اعلامیه بود که عکس کودکی دوتایی‌شون رو توش چاپ کرده و زیرش نوشته بودن: “مادر، پدر، از آن روز که ما را تنها در کنار خیابان رها کردید و رفتید، سال‌ها می‌گذرد. حالا امروز دیگر ما برای خودمان مردی شده‌ایم ولی همچنان مشتاق و محتاج دیدار شماییم …”