🔰❣🔰❣🔰❣ #پوکه_های_طلایی #قسمت_پانزدهم نویسنده: خانم طیبه دلقندی 💥اردوگاه تکریـت ، چهـار بنـد داشـت کـه بـه وسـیلۀ آشـپزخانه نـصف می شدند. هر بند سه آسایشگاه داشت. به این ترتیب ، در هر طـرف آشـپزخانه ،شش آسایشگاه بود. بندهای جانبی هیچ گاه نمی توانستند با هـم ارتبـاط داشـته باشند . مدتی بعد از انتقال به اردوگاه یازده،عراقی ها به وسیله خودمان اقدام به ساخت آسایشگاه جدید کردنـد . اوایـل اسـفند سـاختمان آمـاده شـد . یکـی از آسایشگاه ها را خالی کردند و اسرایش را بین بقیه تقسیم کردند . بعد از مـدت هـا دو آسایشگاه خالی توی اردوگاه بود تااینکه روز دوازده اسفند سال شصت و پنج، ساعت یازده دستور «بخواب» دادند . با این اتفاق محال و غیر منتظره فهمیدیم خبری اسـت . هـیچ کـس حـق نداشت از پنجره بیرون را نگاه کند و جلو آسایشگاه هم پر از نگهبان بود . بالاخره فهمیـدیم دویـست و پنجـاه اسـیر جدیـد از الرشـید بـه آن جـا آوردهاند. یاد روز اول ورودمان و تونل مرگ افتـادیم و دعـا کـردیم کـه خـدا کمکشان کند . اوضاع به شـدت کنتـرل مـی شـد و از هرگونـه تمـاس بـا تـازه وارد ها جلوگیری می کردند. قبل از هر چیز وقت هواخوری تقسیم و یک نوبت بـه آن اضافه شد . آسایشگاه ها در سه نوبت بیرون می رفتند. وقت هواخوری ما به یک ساعت و نیم کاهش یافت و اسراي جدید فقط روزی یـک سـاعت، یعنـی نـیم ساعت صبح و نیم ساعت بعد از ظهر بیرون می آمدند . ساعت استراحت، نظافت و هواخوری آن هـا بـا بقیـه یکـی نبـود و تـا مدتها کاملاً جدا بودند. ولی عاقبت از طریق بهداری مرتبط شدیم . اتاق بهداری اتاقی بود با چند قفسه دارو. داروهایی انـدك و دم دسـتی مثل قرص اسهال. گاه و بیگاه دکتر به آنجا سر می زد. از هر آسایشگاه بچه های مریض را جمع مـی کردنـد و در یـک سـاعت معین همه را به بهداری می بردند. آن جا اسیر «سر پایین » بود . توی اتاق، نگهبان کمتر به بچه ها کار داشت . دلیلش را نمی دانست شاید چون فکر میکـرد همـه بیمارند، زیاد توی اتاق نمی ماند . بچه ها در نهایت احتیاط با هم صحبت می کردند در همـین گفتگوهـای کوتاه و سرشار از دلهره اطلاعات ایران و داخل اردوگاه رد و بدل میشد . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا 🔰❣🔰❣🔰❣🔰