❣ خاطره‌ای از شهید نوجوان توفیق الهایی ادامه👇 🌱دو سه روزی گذشت و با موتور تریل به سمت توفیق رفتم. با پرس و جو، سنگرش را پیدا کردم. با دیدنم از خوشحالی بال درآورد. فکر نمی کرد که یادش کنم. به او گفتم که از همان روز که از او جدا شدم از ذهنم نرفته و دوست داشتم بیام ببینمش. در سنگرشان نشستم و به هم سنگری‌هایش معرفیم کرد و سپس چای درست کرد. گفتم راه افتادی و صاحب خانه شدی. باز هم همان خنده های خاص خودش را تحویلم داد. قبل از خداحافظی ، کوله پشتی‌اش را آورد و پیراهن دو جیبه به رنگ کرمی چهار خونه دار ریز به من داد. با تعجب گفتم خب این برای چیست؟ گفت این پیراهن رو دفعه ی قبل پدرم از کویت برای من آورد و الان هدیه به تو. گفتم نه برای خودت نگهدار. گفت دوست دارم به تو بدم. پیراهن را گرفتم و از او تشکر کردم. توی راه برگشت حواسم به خمپاره های انفجاری نبود فقط به فکر توفیق و سن کمش و حرکات و خلقیات بزرگش بود. یک هفته گذشت و دوباره به سمت توفیق حرکت کردم و پیراهن هدیه اش را پوشیدم. از اینکه با این پیراهن مرا ببیند و چه عکس العملی را انجام دهد مدام در ذهنم مرور می کردم. به سنگرش رسیدم و در سنگر داد زدم برادر توفیق الهایی به در سنگر مراجعه کند. رزمنده‌ای از سنگر بیرون آمد و سلام کرد. گفتم این سنگر شماست گفت بله ما تازه به این سنگر آمدیم. گفتم بچه های قبلی کجا رفتند؟ گفت قصدت کدام یک از آنهاست؟ گفتم توفیق الهایی. گفت همان پسر اهوازی؟ با سرم اشاره دادم بله کمی چهره اش را تغیر حالت داد و گفت با او نسبتی داری؟ گفتم همشهریم هست. گفت ایشان سه روز پیش هنگام پست عصر با تیر تک تیرانداز بعثی شهید شد. من با تعجب سوال کردم مطمئنی گفت بله . در راه برگشت کل فکر و ذهنم توفیق بود و قصه ی خانواده‌اش و پیراهن هدیه‌ای و خلقیاتش: چهره ی خندان، ساده و بی‌ریایی، سخاوت، خون گرمی، شجاعت و تعلق نداشتن به دنیا. با دلتنگی برای پدرش و دو سال ندیدنش به آن دنیا رفت و اینکه پدرش به هنگام بازگشت با قبر پسر شهیدش مواجه شود، اشکم را درآورد. ✍️خلیل خلیلاوی @defae_moghadas2 ❣