❣شهریورماه 1360 بود. سید رضا می‌خواست به جبهه برود. من، مادرم و همسرش پشت در ایستادیم. مادر قرآن گرفت و سید رضا را از زیر قرآن رد کرد. سید رضا و با برادرم سید علی با موتور رفتند. مادر کاسه آبی که در دست داشت را پشت سر سید رضا ریخت. چشمم به آب که روی آسفالت سیاه شُر کرده بود افتاد، دیدم آب نیست، خون است که روی زمین جاری شده است! ترسیدم چیزی بگویم. مادر و همسر سید رضا به داخل برگشتند. اما من یک‌چشمم به موتور سید رضا بود که دور می‌شد، یک‌چشمم به خونی که در مسیرش جاری بود. 🌷با موتور به سمت پادگان شهید عبدالله مسگر [پادگان امام حسین (ع) فعلی] آمدیم. در بین راه گفت: سید علی حواست به خانه باشد، مراقب پدر و مادر باش. گفتم: چشم، حواسم هست. تا برسیم مرتب سفارش این و آن را می‌کرد. به در پادگان رسیدیم. پیاده شد تا وارد شود. برگشت. من را محکم در آغوشش گرفت و بوسید. نگاهی به موتورش کرد و گفت: این را از تعاونی سپاه گرفتم. اگر شهید شدم، به یکی از برادران سپاه با همان قیمت تعاونی بده، یک‌وقت گران‌تر ندهی! گفتم: چشم. خداحافظی کرد و داخل پادگان شد. با تمام این سفارش‌هایش، هنوز نفهمیده بودم تمام این مسیر و آن درخواست آخرش وصیت بود و این آخرین دیدارم با سید رضا است. 🌹🌷🌹 هدیه به شهید سید عبدالرضا سجادیان صلوات- شهدای فارس @defae_moghadas2 ❣