و اما بابای کاپشن صورتی.. بابا همیشه آراام و صبور است.. بابا، دردهایش را پشت چهره ی صبورش،پنهان می کند. بابا از درون می شکند، می میرد!! ولی استوار می ماند. اما بابای صورتی ِ کوچکْ با گوشواره های قلبی، با همه ی باباها فرق دارد.داستان قشنگی دارد. عده ای عاشق، در مسیری سبز، برای رسیدن بر سرِ مزار عاشقی که شهرت عشقش، همه ی عالم را یکصدا کرده بود، با صدای انفجار، به راز جاودانگی رسیدند. به مرگِ زیبا. به قشنگ مردن!! به شهادت.. بابای کاپشن صورتی، شد نماد صبر و ایمان برای ایران.مثل باباهای کودکانِ غزه!! آخر مسیر عشق ثابت کرد که پایش بیافتد، مردم ما مثل مردم غزه،اهل صبر و ایمانند.. شهادت خانوادگی هم دلچسب است. روح پرور است! حتما بابای کاپشن صورتی با روحش، عزیزانش را به آغوش کشیده که می گوید: «جز زیبایی چیزی ندیدم!» که آرام باشد و بگوید: «مادر وسط بچه ها دفن شود» .. پدر است و مهربانی هایش. جاهای خالی ایی که همیشه برایش زیبا می مانند. چه قشنگ گفت: «حکایت عجیبی ست، حکایت شیعه و دختر و گوشواره!!..» ✍ صدیقه بذرافشان https://ble.ir/gharareasr https://eitaa.com/joinchat/645398699C335306905d