📚 تحلیل اصل کلی در ظهورات امر و تطبیق آن بر مسئلۀ نماز با لباس نجس 🔍 اصل کلی: در فهم ظهورات امر (دستورات شرعی)، یک قاعده وجود دارد: 🔸اگر امر به چیزی خلاف طبع و سخت تعلق بگیرد (مثل برهنه شدن در نماز)، ظهور در تحریص و تشویق دارد، نه وجوب. 🔹اما اگر امر به چیزی مطابق میل و عادت تعلق بگیرد (مثل نماز خواندن با لباس نجس)، ظهور در جواز و ترخیص دارد، نه وجوب. 🔆مثال ساده: فرض کنید کسی از شما بپرسد: «این سیب را بخورم یا نه؟» و شما پاسخ دهید: «بخور!» این جمله گرچه به شکل امر بیان شده، اما ظهور در وجوب ندارد؛ بلکه معنایش این است: «مانعی ندارد، بخور!» اینجا امر در مقام ترخیص است، نه الزام. تطبیق بر مسئلۀ نماز با لباس نجس: ۱. امر به نماز برهنه: برهنه شدن برای نماز خلاف عادت و طبع است. بنابراین، این امر ظهور در تحریص و تشویق دارد، نه وجوب. یعنی نماز برهنه مستحب است، نه واجب. ۲. امر به نماز با لباس نجس: نماز خواندن با لباس نجس مطابق عادت است (چون مردم معمولاً ترجیح می‌دهند با لباس نماز بخوانند). بنابراین، این امر ظهور در جواز و ترخیص دارد، نه وجوب. یعنی نماز با لباس نجس جایز است، نه واجب. نتیجه: این دو امر (نماز برهنه و نماز با لباس نجس) دو مصداق از واجب نیستند. یکی ترخیص (نماز با لباس نجس) و دیگری ترغیب (نماز برهنه) است. بنابراین، مکلف مخیر است: اگر بخواهد، با لباس نجس نماز بخواند (جواز). اگر بخواهد، برهنه نماز بخواند (استحباب). 🕌 این تحلیل نشان می‌دهد چگونه اصول فقهی در فهم روایات و احکام شرعی به کار می‌آیند و به حل تعارضات کمک می‌کنند. برای اطلاعات بیشتر این مقاله را بخوانید: 📝وظیفه مصلی در صورت انحصار لباسش در لباس متنجس 🔗https://B2n.ir/t62311 #فقه #اصول_فقه #نماز #یادداشت_محقق ——- 🌐 مرکز فقهی امام محمد باقر علیه السلام 🌐 https://m-feqhi.ir/ 🆔 @mfeqhi