‌‌ خدا تو عنایتی کن. خوشی‌های ما، ناخوشی‌های ما، شادی‌های ما و رنج‌های ما هنوز طبیعی است... هنوز تجافی، پهلو تهی کردن، اثاث کشی کردن، بیرون رفتن از این خانه فریب و غرور را برای خودمان لازم نمی‌دانیم. احساس نمی‌کنیم که باید بیرون برویم. در مدار طبیعت‌ هایمان هستیم. هنوز از تحول ها که آیه‌های خدا هستند و از ضربه‌ها که علامت‌های محبت او هستند. نیاموخته‌ایم که باید از این خانه اثاث کشی کنیم. مدام تحول است و در این تحول‌ها، غرور‌ها و فریب‌های دنیا را به ما نشان می‌دهند تا بگویند... "‌ یک جرعه از کتاب " ‌