در قرآن آمده است: «وَ مِمّا رَزَقناهُم یُنفقِونَ» مؤمنان از آنچه به آن‌ها روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند. پس مالی که بخشش می‌کنیم، روزی خداست و او مالک حقیقی آن است. نماز و سایر عبادت‌هایمان هم همین‌طور است؛ مگر در نماز نمی‌گوییم: «بِحَولِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ أقومُ وَ أقعُدُ»؟ چه کسی به ما قدرت ایستادن و نشستن در نماز داده است؟ و مگر در قرآن نیامده که «وَ قُل إنّ صَلاتی وَ نُسُکی وَ مَحیایَ َو مَماتی لِله رَبِّ العالَمین»؟ پس وقتی نمازمان، عبادتمان و زندگیمان برای خداست، دیگر مالکیت‌های مجازی معنی ندارد. پس چرا از خدا طلب‌کاریم و به هر قیمتی می‌خواهیم دارایی‌های موهوممان را حفظ کنیم؟ قدری به فکر جانمان باشیم و آن را دریابیم که فراموشش کرده‌ایم و مشغول دارایی‌های کاذبمان شده‌ایم. @nabkotah110 کانال نکته های ناب