✏️روز هفتم: 💠 بخش اول: 1⃣ شهادت امام مجتبی علیه السلام در این روز در سال 50 هجری قمری امام مجتبی علیه السلام در سن 47 سالگی در مدینه به شهادت رسیدند.(1) ولی اشهر بین علمای امامیه شهادت حضرت در 28 ماه صفر است. رسول خدا صلّی الله علیه و آله درباره حضرت مجتبی علیه السلام فرموده اند: کسی که بر او بگرید کور نمی شود روزی که چشم ها نمی بیند، و کسی که بر آن حضرت محزون باشد دلش محزون نمی شود روزی که دل ها محزون است، و کسی که آن حضرت را در بقیعش زیارت کند قدمش بر صراط ثابت می ماند روزی که قدم ها بر صراط می لغزد...(2) 🅾 نسب شریف آن حضرت علیه السلام از طرف مادر، جدشان خاتم الانبیاء و المرسلین محمّد بن عبدالله صلّی الله علیه و آله، جده شان جناب خدیجه بنت خویلد ام المؤمنین علیها السلام است. از طرف پدر جدشان سیّد بطحاء حضرت ابو طالب علیه السلام، جده شان جناب فاطمه بنت اسد علیه السلام است. پدر: مولی الموالی امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیهماالسلام. مادر: سیدة النساء فاطمه زهراء علیهاالسلام. برادرانی مانند حضرت سیدالشهدا علیه السلام و ابالفضل العباس علیه السلام، و خواهرانی همچون زینب کبری و ام کلثوم علیهما السلام. 🅾 بعضی از صفات آن حضرت علیه السلام در جود و سخاوت زبانزد همگان بود، به حدی که در طول عمر شریف سه بار مالشان را _حتی کفش خود را_ در راه خدا تقسیم کردند. حلم و صبر آن حضرت تعجب همگان را بر انگیخته بود. مروان با آن بغض و عنادی که داشت بعد از تیر باران شدن جنازه می آید و تابوت آن حضرت را به دوش می کشد؛ هنگامی که امام حسین علیه السلام از او سوال می کند: تا دیروز غیظ و کینه او را داشتی و امروز تابوت او را حمل می کنی؟ در پاسخ می گوید: با کسی این کارها را کردم که حلمش با کوه ها برابر بود.(3) 🅾 عمر شریف آن حضرت علیه السلام مشهور طبق روایت حضرت باقر و حضرت صادق علیهماالسلام عمر شریف آن حضرت 47 سال و چند ماه بوده است.(4) 🅾 شهادت آن حضرت علیه السلام بعد از آتش بس بین حضرت و معاویه، امام علیه السلام به مدینه باز گشتند و ده سال در آنجا بودند تا اینکه معاویه توسط جعدة دختر اشعث کندی آن حضرت را مسموم کرد. مدت مسمومیت حضرت چهل روز طول کشید. هنگامی که ارتحال حضرت نزدیک شد، امام حسین علیه السلام را با دیگر فرزندان امیرالمومنین علیه السلام طلبیدند، و ودایع امامت و کتب رسول خدا صلّی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام و سلاح آن حضرت را به امام حسین علیه السلام سپردند و به آنچه امیرالمؤمنین علیه السلام به آن حضرت وصیت فرموده بودند، اهل بیت و شیعیانش را وصیت فرمود که امام بعد از من برادرم امام حسین علیه السلام است، دستوراتش را اطاعت کنید و از مخالفت با او بپرهیزید. سپس فرمود: شما را به خدا می سپارم و او خلیفه من بر شماست، چشمان مبارک خود را بست و دو دست و پا را دراز کرد و از دنیا رفت در حالی که می فرمود: لا اله الّا الله. صدای گریه و ناله از منزل آن حضرت بلند شد، و مدینه از ناله و ضجّه مانند روزی شده بود که رسول خدا صلّی الله علیه و آله از دنیا رفت. برادران، اولاد، شیعیان صدا به نوحه و ناله بلند کرده، امام حسین علیه السلام در حالتی که اشک می ریخت متوجه غسل و حنوط کفن برادر شدند، سپس بر آن مظلوم نماز خواندند و جنازه را برای تجدید عهد با رسول خدا صلّی الله علیه و آله به طرف روضه منوره نبویه بردند و آن وقایع اتفاق افتاد. بدن را به بقیع آوردند، امام حسین علیه السلام داخل قبر شد و بدن برادر را دفن کرد و هنگام خروج از قبر در حالت گریه می فرمود: ءأدهن رأسی أم أطیب محاسنی و رأسک معفور و أنت سلیب؟ بکائی طویل و الدموع غزیرة و أنت بعید و المزار قریب ➖➖➖➖➖➖➖➖ ⚠️ ادامه دارد... برگرفته از تقویم شیعه