در زندگی حرفهایی هست که فقط و فقط، باید روبروی "باب الجواد"... کلمه‌ها را دانه کنی، دانه‌های اشک رابکشانی شان دنبال هم، شبیه یک تسبیح، بچرخانی شان توی صورتت، ذکر بگیری و بعد، انگار که تسبیح پاره بشود، دانه‌ها بیایند تا بچکند روی سنگ‌های حرم... باز هم در به درت شدم، "ای نور سلام اَلسَّلامُ عَلَیک یا علی ابن موسَی الرِّضا (ع)