در عالم الست، عقدی بستیم که با جان و حقیقت ما گره خورده است. عقدی روحانی با معشوق ازلی تا ابد. صیغۀ عقد: "ألَسْتُ بِرَبِّكُم؟"
بدون تعلل گفتیم: "بَلى"! این‌گونه بود که با خدا و ولایت عقد بستیم و عهد کردیم هرگز از مسیر حق منحرف نشویم.
اما ما که بدون تعلل دلبستۀ حقّ باقی شده بودیم، چه شد که دل به باطل فانی سپردیم؟ مگر نه اینکه با ربّ وجودمان عهد بسته بودیم، پس چه شد که این عهد را فراموش کردیم و مکرر به شیطان و هوای نفس، قولِ همراهی دادیم؟
کمی بیندیشیم... .
اگر به درون خود مراجعه کنیم، عقد آسمانی با حق را می‌یابیم. عشق به خوبی‌ها و کمالات، همه نشان از همان عهد ازلی است. با این عهد درونی، برای این همه خطا و لغزش، عذری به درگاه خداوند نداریم. نمی‌توانیم بگوییم چون در زمان امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) و پیامبر(صلي‌الله‌علیه‌وآله) زندگی نمی‌کنیم، چون امام زمانمان(أرواحناله‌الفداء) غایب است یا چون زمین پر از ظلم و جور است، پس آلوده شده‌ایم! زیرا بر اساس این عهد، حجت که خلیفۀ حق است، همیشه با ما و در جان ماست. انسان‌کامل در هیچ زمانی از هیچ وجودی جدا نبوده است و در هویت تمام انسان‌ها جاری است.
تنها با معرفت و رعایت حدود الهی می‌توانیم از شیطنت و خیانت دست برداریم و بر سر پیمانمان بازگردیم؛ تا روز‌به‌روز پیوندمان با ولایت و حق محکم‌‌تر شود
@nabkotah110 کانال نکته های ناب