عذرم را برای کمی طولانی بودن مطلب زیر بپذیرید یک روز تمرین کنیم امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) به کمیل چنین وصیت می‌کنند: «سَمِّ كُلَّ يَوْمٍ بِاسْمِ اللَّهِ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ تَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ». یعنی تک‌تک لحظه‌های شبانه‌روزت را با الله، اسم جامع خداوند، نشانه بگذار و رفعت بده. منظور امام(علیه‌السلام) این نبوده که در هر لحظه از زندگی، با زبان و در مفهوم بگو «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم»؛ زیرا چنین کاری مقدور نیست. ایشان مقصود عمیق‌تری از این کلام نورانی داشته‌اند. می‌فرمایند بر دلت نشان جامع الله را حک کن تا با این نشان، دلت، چنان دل شود که تمام کارهای دنیایی‌ات بر اساس اسماء الهی باشد؛ گاهی اسم رحیم کار کند، گاهی ستار، گاهی عفُو، گاهی حلیم و... . این‌گونه، به جای آنکه با امیال تن با مسائل زندگی برخورد کنی، با خواست روحت پیش می‌روی؛ که اگر چنین کنی، به جای ارادۀ خود، ارادۀ خداوند بر تمام حرکات و سکناتت حاکم می‌شود. امروز جمعه است؛ بیایید همگی در این روز، همین وصیت حضرت علی(علیه‌السلام) را تمرین کنیم؛ تا ببینیم ما که مدام می‌گوییم: «یالَیتَنا کُنّا مَعَکُم»، در میدان عمل، چقدر می‌توانیم مانند کمیل و دیگر یاران حقیقی ائمه(علیهم‌السلام)، یاور آن بزرگواران باشیم. تمرینمان این باشد که در هر فعلی، یکی از اسماء الهی را متناسب با آن فعل به ظهور بکشانیم؛ در حرف زدن، در خوردن و خوابیدن، در خشم و خوشحالی و... در یک کلام، یک روز را عمیق و با تفقه زندگی کنیم. تا ببینیم که هستیم؛ کجاییم؛ چقدر توانمندیم اسماء الهی را ظهور دهیم؛ چقدر «انسان» هستیم. البته توقع نداشته باشیم که اسماء خداوند را در هیچ حرکتی فراموش نکنیم! اما در هر کاری که اسم خدا را فراموش کردیم و با «خودیِ» خودمان پا پیش گذاشتیم، روی کاغذ بنویسیم؛ تا ‌آخر تمرین ببینیم که از خودمان چه ساخته‌ایم. اگر این تمرین را با جدیت انجام دهیم، خواهیم فهمید که خودمان هیچ هستیم و حقیقتاً هر حول و قوه‌ای از آن خداست؛ پس خودمان را کنار می‌کشیم و با دل و جان بر خداوند توکل خواهیم کرد: «...وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ تَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ» @nabkotah110 کانال نکته های ناب