سال‌های سال شنیده‌ایم که گناه چه آثار شومی در دنیا و آخرت دارد. بعضی‌هایمان هم مدتی برای ترک گناهان تلاش کرده‌ایم؛ حتی مستحبات و خیرات زیادی انجام داده‌ایم تا شاید کفارهٔ خطاهایمان باشند؛ ولی هنوز در بعضی میادین معصیت، پایمان می‌لغزد و درونمان ناآرام می‌شود. این ناآرامی نشان از جهنمی دارد که امروز در درونمان برپاست و فردا در خارج با آن مواجه می‌شویم.
به راستی مشکل ما چیست؟
مشکل آنجاست که ریشهٔ گناهان را نشناخته‌ایم. ریشه‌ای که حتی با برخی خیرات و عبادات، آن را آبیاری کرده‌ایم!
ریشهٔ تمام رذایل و گناهان، خودبینی است. هرجا خود را دیدیم، خدا را ندیدیم و خدا ندیدن، سرآغاز تمام بدی‌هاست. اگر خدا را می‌دیدیم و عظمت او را درک می‌کردیم، در محضرش آلوده به گناه نمی‌شدیم؛ و اگر می‌دیدیم که او منشأ تمام خیرات است، کارهای نیکمان را به حساب خودمان نمی‌گذاشتیم و درخت خودی را تقویت نمی‌کردیم
@nabkotah110 کانال نکته های ناب