شب قدر شب رغبت "اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْکَ فى دَوْلَةٍ کَریمَةٍ؛ تُعِزُّ بِهَا الإسْلامَ وَ أهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَ أهْلَهُ..." این دعای افتتاح است که در ماه رمضان، به وسیلۀ آن هر شب با خدا مناجات می‌کنیم. می‌گوییم خدایا، ما به دولت کریمه‌ «رغبت» داریم. دولتی که اگر برپا شود، در آن خبری از نفاق، پوچی، فقر، افسردگی، ذلّت، مستجاب نشدن دعا و... نخواهد بود. اما هیچ یک از این صفات را نه تنها در جامعه که حتی در درون خودمان نیز نمی‌یابیم! همین نشان می‌دهد که رغبت ما حقیقی نیست. رغبت یعنی میل شدید به چیزی؛ به قدری که برای رسیدن به آن بی‌قرار شویم. راغب مثل تشنه‌ای است که تمام آب بدنش خشک شده، آفتاب هم بر او می‌تابد و او آن‌قدر به آب میل دارد که حاضر نیست یک قطره آب را با دنیایی جواهر عوض کند. آیا آن‌قدر تشنۀ خدا و دولت کریمۀ اماممان هستیم که هیچ یک از خوشی‌های دنیا آراممان نکند و هر لذتی به غیر از لذت وصل یار، تسکین قلب تشنه‌مان نباشد؟! البته قرار نیست از دنیا استفاده نکنیم؛ اما بدانیم نیاز اصلی جانمان حیات طیبۀ حکومت مهدوی است و هر هدفی کمتر از آن سرابی بیش نیست. و شب‌های قدر فرصتی است برای راغب شدن به دولت کریمه؛ آن را غنیمت شماریم. @nabkotah110 کانال نکته های ناب