گاهی به بهانۀ حفظ دینِ مردم، عیوب دیگران را برای آنان بازگو می‌کنیم تا مبادا جامعه‌ای خراب شود. کاش قدری با قرآن مأنوس بودیم و می‌فهمیدیم که خدا ستار‌العیوب است؛ پس چگونه به خود اجازه می‌دهیم به هر بهانه‌ای انسانی را بی‌آبرو کنیم؟!
خداوند در سورۀ نور می‌فرماید: کسانی که دوست دارند زشت‌کاری را گسترش دهند، در دنیا و آخرت گرفتار عذاب می‌شوند؛ چون آنچه را آن‌ها با پیروی از شیطان آشکار می‌کنند، خدا نیز می‌داند؛ اما او با فضل و رحمتش از راه چشم‌پوشی انسان‌ها را به عاقبت به خیری هدایت می‌کند.
پیامبر(صلي‌الله‌علیه‌وآله) نیز بیست‌وسه سال با منافقان زندگی کردند. آن‌ها پشت سر پیامبر خدا نماز می‌خواندند؛ اما تا زمانی که خود، نفاقشان را آشکار نکرده‌بودند، پیامبر زشتی‌شان را نمایان نکردند.
لحظه‌ای بیا‌ندیشیم، ما در مواجهه با عیوب دیگران چگونه عمل می‌کنیم؟! آیا با تذکر پنهانی به آنان، امر به معروف می‌کنیم یا به اسم درد دل و... از هر موقعیتی برای پرده‌دری استفاده می‌کنیم؟!
@nabkotah110 کانال نکته های ناب