بدن ما وقتی سالم است، خودش بیماری‌های کوچک خودش را درمان می‌کند. مثلاً وقتی جایی از بدن زخم می‌شود، خود بدن، پوست و گوشت جدید می‌سازد یا استخوان شکسته را جوش می‌دهد. کافی است بدن را سالم نگه داریم. در عالم معنا هم همین است. اگر مبدأ تفکرات ما درست باشد، اگر آگاهی‌هایمان حقیقی و زلال باشد و اگر معرفتمان به خود و هستی عمیق باشد، تمام خرابی‌هایمان درست می‌شود؛ چون ریشه در جای درستی است. در این صورت دیگر نیازی به مجاهده‌های بیهوده و اتلاف عمر نیست. البته برخی از ما آگاهی هم داریم؛ اما اشکال کارمان در این است که علممان چون عمیق نبوده، ما را از غفلت نجات نداده است. آگاهی‌های ما اغلب دربارۀ افعال و جهان خارج است و وقتی به عرصۀ عمل کشیده می‌شود، تأثیر عمیق ندارد. چند روزی ما را ظاهراً اصلاح می‌کند و بس! پس چارۀ کار این است که معرفتمان را دربارۀ خودمان، وجود، عقل و جهل و... تقویت کنیم و به آن عمق ببخشیم. ریشه را در جای محکم بکاریم تا اگر خللی هم در جایی به وجود آمد، ریشه با اتصالش به معارف قرآن و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) برایمان جبران کند. @nabkotah110 کانال نکته های ناب