طلب یاری امام، یعنی طلبِ مطلوبی تمام و کمال برای طلب کُل، باید کلّیتمان را تقدیم کنیم؛ نه فقط چند جزء مانند روزه، نماز، علم و زهدمان را باید در رتبۀ خودمان از نقص درآییم و در مسیر کمال حرکت کنیم تا قدری هم‌سنخش شویم و بتوانیم کمالات او را دریافت کنیم. همان‌گونه که وقتی توقع داریم خورشید بر ما بتابد، باید خودمان هم بدون مانع در برابر نورش قرار بگیریم. اگر در اعتقادمان حق و مصادیقش را بشناسیم و بدانیم انسان کامل به تمام آن‌ها پایبند بوده، اما در زندگی خود تنها به چند وجه از حق التزام داشته باشیم، هرگز نباید توقع یاری امام را داشته باشیم. البته نمی‌گوییم باید عین امام شویم؛ که اگر بخواهیم هم نمی‌توانیم. اما در حدّ خودمان که می‌توانیم کمالات مطلوبمان را ظهور دهیم. با این حساب با خور و خواب و چند عمل ظاهری نمی‌شود ادعای یاری امام را داشت. هرچند ممکن است در جبهۀ مخالف امام هم قرار نگیریم، اما ملازم و همراه او هم نخواهیم بود. برای یاری امام باید تمام هویتمان را در راهش نثار کنیم. یادمان نرود امام، طلب حقیقی جانمان است؛ پس باید بدون یأس و با نشاطِ تمام، جهاد و حرکت کنیم تا با این مطلوب حقیقی هم‌افق شویم. به یقین وقتی امام، تلاش ما را ببیند دستمان را می‌گیرد و بلندمان می‌کند. @nabkotah110 کانال نکته های ناب