نهج البلاغه يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا، إِلَيْكِ عنِّي، أَبِي تَعَرَّضْتِ؟ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ؟ لاَ حَانَ حِينُكِ هَيْهَاتَ غُرِّي غَيْرِي، اى دنيا! اى دنيا! از من دور شو! تو خود را به من عرضه مى کنى؟ يا اشتياقت را به من نشان مى دهى؟ هرگز چنين زمانى براى تو فرا نرسد ... (که در دل من جاى گيرى) آنچه درباره مذمت دنيا در اين حكمت و روايات ديگر وارد شده، دنيايى است مملو از زرق و برق و مرکب از حلال و حرام و اسراف ودلبستگی...، و گرنه اگرطلب دنيا ازحلال و در حد اعتدال و دور از وابستگى ها باشد نه تنها مذموم نيست، بلکه وسيله اى است براى رسيدن به خير و سعادت امام در واقع از خدا مى خواهد که زمانى فرا نرسد که زرق و برق اينچنين دنيايي در دلش نفوذ کند شـــرح‌حـــکـــمـــت٧٧ @nabkotah110 کانال نکته های ناب