وقتی جسممان بیمار می‌شود، زود بی‌قرار می‌شویم و در پی پزشک و معالجه می‌رویم. مسیر درمان را طی می‌کنیم و تلخی‌هایش را به جان می‌خریم. دوران نقاهت را می‌گذرانیم و صبر می‌کنیم تا سلامتی‌مان برگردد.
روح و جان ما نیز نیازمند همین مراقبت، توجه و پی‌گیری است. وقتی از اوضاع درونمان دردمند می‌شویم، اینکه بدانیم از عالَم انسانی‌مان جدا شده‌ایم، کافی نیست. آگاهی از بیماری، به تنهایی فایده ندارد. اینکه تا گرفتار می‌شویم یا نواقصمان را می‌فهمیم، با ناامیدی بگوییم: «ما که آدم نمی‌شویم؛ دیگر چه کنیم؟»، هنر خاصی نیست.
هنر آن است که در این مواقع، سریعاً در پی درمان برویم و بدانیم که دردهای نفسانی، با عوامل بیرونی درمان نمی‌شوند؛ بلکه یک عزم راسخ درونی می‌خواهند. باید با بهره گرفتن از نیروهای مثبت درونمان تلاش کنیم و نواقص را کنار بزنیم تا قلبمان سلامتش را بازیابد.
این راهی است که اگر آن را با قدم صبر و استقامت طی کنیم و محکم و پایدار بمانیم، به مقصد می‌رسیم و کرامت انسانی‌مان را می‌یابیم.
@nabkotah110 کانال نکته های ناب