مهم‌ترين وظيفۀ ما مسلمانان در زمان غيبت، اصلاح نفس است با تزكيۀ علمی و عملی. اولاً بايد به احكام و دستورات الهی معرفت داشته باشيم؛ ثانياً پيوسته با هر عملی سعی كنيم به حق‌تعالی نزديك‌تر شويم.
امروز ابداً راه معرفت بسته نيست؛ فقط بايد كمی زحمت بكشيم تا معرفت كسب كنيم. اما واقعاً چند درصد ما از ديدن كتابخانه‌ای كه مثلاً صد جلد كتاب دربارۀ مسائل اعتقادی و دینی دارد، قلبمان به تپش می‌افتد و می‌خواهيم جواهراتمان را بفروشيم و هرطور شده آن‌ها را تهيه كنيم؟! بعد هم از مهمانی و بازار رفتن بزنيم و آن‌ها را بخوانيم؟!
اگر فرهنگ اماممان را ندانيم و به آن عمل نكنيم، نمی‌توانيم يارش باشيم و از حكومتش لذت نخواهيم برد؛ اگر چه ممكن است از كسانی باشيم كه به اجبار در حكومتش زندگی خواهند كرد!
اگر می‌خواهيم از بركات مولا بهره‌مند شويم، بايد منتظری آماده باشيم. بايد بدانيم وقتی محبوبمان از سفر می‌آيد، چه چيزی را دوست دارد.
او نه به ظاهر ما، بلكه به دل و معرفتمان نگاه می‌كند. او توحيد، نماز و روزۀ عارفانه را می‌پسندد. آيا همه چيز را براي پذيرايی از آن مسافر كه منتظر آمدنش هستيم، آماده كرده‌ايم؟! يا آن قدر خوابيم و در سستی فرو رفته‌ايم كه وقت اين كارها را نداريم؟! يا آن قدر درگير زندگی روزمرّه‌ايم كه وقت نداريم تزكیۀ علمی و عملی داشته باشیم؟!
@nabkotah110 کانال نکته های ناب