نهج البلاغه النَّاسُ ثَلاَثَةٌ: فَعَالِمٌ رَبَّانِيٌّ، وَمُتَعَلِّمٌ عَلَى سَبِيلِ نَجَاة، وَهَمَجٌ رَعَاعٌ أَتْبَاعُ كُلِّ نَاعِق، يَمِيلُونَ مَعَ كُلِّ رِيح، لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِنُورِ الْعِلْمِ، وَلَمْ يَلْجَئُوا إِلَى رُكْن وَثِيق مردم سه گروهند: علماى ربانى، دانش طلبان در طريق نجات و احمقانِ بى سر و پا و بى هدفى كه دنبال هر صدايى مى روند و با هر بادى حركت مى كنند; آنهايى كه با نور علم روشن نشده اند و به ستون محكمى پناه نبرده اند منظور از «عالمان ربانى» انسان هايى هستند كه علم و تقوا و معرفت الهى را در بر دارند و كار آنها تربيت شاگردان و پرورش روح و فكر آنهاست اما «مُتَعَلِّمٌ عَلَى سَبِيلِ نَجَاة» به كسى گفته مى شود كه رهبر و پيشوا و معلمى از علماى ربانى براى خود بر گزيده، در واقع «علماى ربانى» همچون آفتاب عالم تاب و «متعلّمان عَلى سَبيلِ النَّجاة» همچون كره ماه هستند كه گرچه از خود نورى ندارند; ولى نور آفتاب را گرفته و منعكس مى كنند و به همين دليل چراغ شب هاى تار محسوب مى شوند. اين دو گروه خوشبخت و سعادتمند و پيروزند ادامه شرح حكمت ١٤٧ @nabkotah110 کانال نکته های ناب