همهٔ ما در زندگی‌مان چیزهایی را دوست داریم و از چیزهایی بیزار‌یم؛ مثلاً همسر، فرزند، پول و مقام را دوست داریم و از سختی‌ها و ناملایمات گریزانیم. حال اگر به ‌محبت‌های خود جهت خدایی و اخروی نبخشیم و به دنبالش، گناه را وارد زندگی‌مان کنیم؛ یعنی به همسر و فرزند آن‌قدر عشق بورزیم که به‌ خاطر آن‌ها گناه کنیم؛ با پست و مقام خواسته‌های شخصی‌مان را ارضا کنیم و...؛ جانمان را با چیزهای به ظاهر «هست» پر کرده‌ایم که در حقیقت محکوم به «فنا» هستند. برای انسان تلخ‌ترین چیز، فنا است؛ عصارۀ تلخی است که در طول حیاتمان در جان خود انباشته‌ می‌کنیم و هنگام مرگ که شیرینی‌های ظاهری کنار می‌رود، مزه‌اش برایمان آشکار می‌شود! عکس این حالت هم ممکن است. وقتی در تمام محبت‌ها و بیزاری‌ها و دادوستدهای دنیایی، خداسالاری را حاکم کنیم، چکیدۀ زندگی‌مان شهد شیرینی می‌شود که هنگام مرگ از چشیدنش سرشار از لذت و ابتهاج می‌شویم. @nabkotah110 کانال نکته های ناب