اوصاف انسانی را بسیار دوست داریم و وقتی کسی را می‌بینیم که آن‌ها را ظهور می‌دهد، لذت می‌بریم. وقتی در قرآن وصف خوبان را می‌خوانیم، به وجد می‌آییم. احادیث معصومین(علیهم‌السلام) نیز برایمان خوشایند است؛ آن‌ها را می‌خوانیم و نقل می‌کنیم. اما وقتی در صحنه‌های واقعی زندگی لازم است خودمان عفو، حلم، صبر، حسن‌ظن، چشم‌پوشی و سایر اوصاف زیبا را ظهور دهیم، همه چیز یادمان می‌رود و انگار هیچ سخن حقّی به گوشمان نرسیده است! به راستی چرا این‌گونه‌ایم و حلقۀ گمشدۀ آرامش قلبمان کجاست که نمی‌توانیم آن چیزی باشیم که می‌خواهیم؟ @nabkotah110 کانال نکته های ناب