🍃شفای دل! همیشه فکر می‌کنم انسان باید جایی داشته باشد که گاهی وقت‌ها دست روحش را بگیرد و فرسنگ‌ها از این دنیا دور‌‌ش کند تا دوباره جوانه بزند. برای همین، گاهی دست دلم را می‌گیرم و روانه‌اش می‌کنم کنار تو! همان‌جا که زمین مستقیم با دل آسمان سر و سِری دارد و ملائکه خاک آنجا را سرمه چشمان خود کرده‌‌اند. محل رفت و آمد فرشتگان است و قطعه‌ای از بهشت. جایی که بوی یاس قلب‌های انسان‌ها را معطر می‌کند. إِجَابَةَ اَلدُّعَاءِ تَحْتَ قُبَّتِهِ ای است. معنای واقعی ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ. مگر می‌شود سائل آمد و بیچاره برگشت. اینجا دلت را گلاب می‌پاشند و شفا می‌دهند. زمین اینجا سقف ندارد نور علی نور است. خدا اینجا را پناهگاه کرده‌ است برای وقتی که شلوغی‌های دنیا قلب‌مان را خاک پاشیده است. اینجا العطش چشم‌ها متبرک است به روضه‌های گودال. اینجا قرار عاشقی با آسمان است. اینجا... .!؟