انسانی که عقل و روح الهی بر قوایش حاکم است، بوی گناه را همچون بوی آلودگی‌های مادی، درک می‌کند. او تأثیر گناه بر انسانیتش را به وضوح می‌بیند و همین مشاهده باعث می‌شود از رذایل دوری کند. مثلاً وقتی غیبتی می‌شنود، نه فقط از آن رو که می‌داند غیبت، گناه کبیره است، از آن دوری می‌کند؛ بلکه زشتی این گناه آنقدر برایش عینی و یقینی است که گویی واقعاً گوشت مردار می‌خورد! به راستی چرا ما با اینکه ده‌ها روایت دربارۀ زشتی غیبت و گناهان دیگر شنیده‌ایم، به راحتی آن‌ها را انجام می‌دهیم؟ زیرا ما بیشتر تحت تأثیر محسوسات هستیم و از آن‌ها منفعل می‌شویم. پس قوای باطنی‌مان فعال نیستند و نمی‌توانند در بزنگاه گناه و رو شدن رذایل، دستمان را بگیرند. @nabkotah110 کانال نکته های ناب