💠 ندبه‌ی امام صادق علیه‌السلام در غیبت امام زمان کمال الدین به نقل از سَدیر صیرفی: من و مفضّل بن عُمر و ابوبصیر و اَبان بن تَغلب بر مولایمان امام صادق علیه السلام وارد شدیم و دیدیم بر روی خاک، نشسته و .... و مانند زن شیدای فرزندْمرده‌ی جگرسوخته می‌گرید و می فرماید: سَيِّدِي غَيْبَتُكَ نَفَتْ رُقَادِي وَ ضَيَّقَتْ عَلَيَّ مِهَادِي‏ .... سَرورا! فراق تو، خوابم را گرفته، و بسترم را بر من تنگ کرده، و آرام دلم را از من ربوده است. سَرورا! فراق تو، مصیبت مرا به مصیبت های ابد، پیوند زده است و ... 👈از وحشت، عقل از سرمان پرید و .... گفتیم: از چه حادثه ای چنین اشک می‌ریزید و باران از دیده می بارید، و چه واقعه‌ای شما را این چنین ماتم زده کرده است؟ امام صادق علیه السلام فرمودند: امروز، کتاب جَفْر را نگاه می کردم. در آن کتاب، درباره ولادت قائممان و #غیبت او و تأخیر در ظهورش و عمر طولانی‌اش و آزمایش مؤمنان در آن زمان، و به شک افتادن دل‌های آنان بر اثر به طول انجامیدن غیبتش، و برگشتن بسیاری از آنها از دینشان، و در آوردن طوق اسلام از گردن هایشان، تأمّل می کردم که دلم شکست و غم و اندوه ها بر من مستولی گشت و این گونه می گریم. کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۳۵۲