سلام بابای خوب من ، مهدی جان مثل کودکی بی شکیب ، سالهاست که دردِ نبودنت و رنجِ ندیدنت و اندوهِ فراقت را بر دوش های خستگی ام احساس می کنم ... ... اما میان تمامی این غصه ها ، بارقه ی امیدی ، همواره قلبم را روشن نگاه می دارد ... امید به روز قشنگی که صورت چون ماهت را ببینم و صدای زیبای پدرانه ات را بشنوم ... مگذار که در این آرزو جان دهم ...