همۀ ما، خدا و ائمه(علیهم‌السلام) را دوست داریم؛ اما محبتمان خالص نیست. چرا که در امتحان‌ها، صدای ناله و گلایه‌مان بلند می‌شود و از خدا و ائمه(علیهم‌السلام) توقع داریم که همه‌چیز زندگیمان را روبه‌راه کنند تا ما هم بندهٔ خوبی باشیم. محبت خالص، محبت بی‌توقع است؛ مثل محبت ابوذر به علی(علیه السلام). ابوذر به بیابانی تبعید ‌شد که سرانجامش گرسنگی و تشنگی و مرگ بود؛ ولی هیچ توقعی از مولایش نداشت. ذره‌ای هم از ‌ محبتش کم نشد. می‌دانست علی(علیه‌السلام) می‌خواهد او را به قرب حق و سرای ابدی ‌برساند؛ پس فداکردن راحتی دنیا در قبال آن چه اهمیتی دارد. @nabkotah110 کانال نکته های ناب