☆☆☆ من و شما بچه‌هایمان را دوست داریم؛ می‌بخشیمشان، محبت می‌کنیم، نازشان را می‌کشیم؛ اما تربیتشان هم می‌کنیم. توقع داریم درک کنند که چون عزیزند، سختی تربیت را به آن‌ها می‌چشانیم. برای همین گاهی توبیخ می‌کنیم و گاهی تشویق اما وقتی نوبت به خودمان می‌رسد، فقط ناز و نوازش می‌خواهیم. از که؟ از خدا قرار است با زندگی تربیتمان کند؛ اما از تربیتش درمی‌رویم. توجیهمان هم این است که مگر دوستمان ندارد؟ مگر بنده‌اش نیستیم؟ اما باور کنیم چون عزیزیم و بنده‌اش هستیم، تربیتمان می‌کند. چون موفقیت و آرامش ما در دو جهان، در گرو تربیت الهی ماست. کاش به تربیتش تن دهیم. @nabkotah110 کانال نکته های ناب