☆☆☆ اگر یک روز تا ظهور مهلت داشته باشیم، چه می‌کنیم؟ تصور كنيد كه به ما گفته شود امام زمان قطعاً تا فردا ظهور می‌كند و ما به صدق اين خبر يقين داشته باشيم؛ زندگی ما در اين يک روز چگونه خواهد بود؟ مسلماً در آن يک روز، بيش از هر چيز و هر کس، ياد امام و ظهور ايشان دل‌های ما را پر می‌کند. قطعاً در آن روز، کاری که خدا و امام زمان را ناخشنود می‌كند، انجام نمی‌دهيم و اگر خطا و گناهی از ما سر بزند، همۀ همت خود را برای توبه و جبران آن به کار می‌بنديم. محال است در آن يک روز، بيش از حدّ ضرورت، عمر خود را صرف امور دنيوی کنيم. در آن روز شاید همۀ نگرانی ما اين باشد که مبادا حضرت بيايد و توجهی به ما نکند؛ همچنین در آرزوی ياری ايشان برای انجام اهداف مقدسش لحظه‌شماری می‌کنيم و بزرگ‌ترين آرزوی ما اين خواهد بود که لبخند رضايت حضرت را ببينيم. بعد از اين مسائل فردی، باز هم بی‌كار نمی‌نشينيم؛ بلكه سراغِ ساير مؤمنان می‌رويم و آن‌ها را مانند خود آمادۀ استقبال و همراهی امام می‌کنيم؛ می‌خواهيم سوز انتظار را به ديگران هم برسانيم و... . حال فرض کنيد اين فاصلۀ زمانی بيشتر شود و ما بفهمیم به جای یک روز دیگر، حضرت بعد از يک هفته، يک ماه یا يک سال ظهور خواهند کرد. در اين حالت، قطعاً شور و اشتياق ما در انتظار، کمتر و ضعيف‌تر می‌شود. به طور کلی هر چه فاصلۀ خود را با ظهور بيشتر بدانيم، اين آثار و نشانه‌ها به تدريج کم‌رنگ‌تر و غفلتمان بيشتر می‌شود. به این ترتیب اگر می‌خواهيم آثار و لوازم انتظار را ادراک کنيم، بايد به لحظه‌ای بودن انتظار، ايمان داشته باشيم؛ یعنی هر لحظه بگوییم شاید ظهور در همان آن اتفاق بیفتند؛ چرا که در دعای عهد آمده است: "إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً وَ نَرَاهُ قَرِيباً" @nabkotah110 کانال نکته های ناب