ای زمین آرام گیر ØŒ پای صاØب روی توست
گر بود هم در سما، روی ماهش سوی توست
او دلیل هستی است ØŒ Øجت قائم ÙˆÛŒ است
ای زمین آرام گیر ، گرچه لرزش خوی توست