📌قالیباف؛ از روایت دقیق دشمن تا ابهام در نسخه مقابله
🔹ریاست محترم مجلس در مصاحبه اخیر خود، ضمن تحلیل کمسابقهای از ابعاد جنگ ۱۲ روزه، توانست در لحن و محتوای گفتگو، کاستیهای جدی مصاحبه رئیسجمهور را جبران کند. با این حال، برخی اظهارات ایشان همچنان محل پرسش و تأمل جدی است.
🔹دکتر قالیباف با اشاره به اینکه فرماندهان نظامی در اصل وقوع حمله غافلگیر نشدند، اما در شیوه عملیات، غافلگیری اتفاق افتاده، عملاً از بهکارگیری روشهای خاص رژیم صهیونیستی سخن گفتند. ولی آیا واقعاً میتوان گفت این تاکتیکها غیرقابل پیشبینی بودهاند؟ در حالی که مشابه این سناریو پس از آغاز جنگ ۷ اکتبر علیه فرماندهان مقاومت در لبنان و حتی ترور شخصیتهایی چون اسماعیل هنیه در خاک ایران اجرایی شده بود.
🔹از سوی دیگر، تأکید آقای قالیباف بر اینکه دشمن هیچ خط قرمزی نمیشناسد و حمله اخیر با همکاری مستقیم آمریکا و اسرائیل انجام شد، تصریحی درست و مهم بود. اما بلافاصله پس از چنین اعترافی، اشاره به لزوم تداوم دیپلماسی و مذاکره، پرسشی اساسی پدید میآورد: آیا با طرفی که همزمان پشت میز مذاکره و جبهه جنگ ایستاده، میتوان وارد روند سیاسی قابل اتکا شد؟
🔹پیشروی بهسوی «مذاکره در قالب مبارزه» اگرچه به لحاظ بیانی متفاوت از ادبیات دولت است، اما در عمل همان مسیر پیشین را تداعی میکند؛ مسیری که تجربهاش با برجام و امضای کری پیشروی ماست. آیا تضمینی در این مسیر وجود دارد؟ یا باز هم با همان تفکیک غیرواقعی آمریکا و اسرائیل مواجهیم؟
🔹 آیا میتوان از طرفی مذاکره را «یک روش مبارزه» نامید و از طرف دیگر چشم بر اعتراف آشکار دشمن به نقشآفرینی در جنگ بست؟ آیا گفتوگو با قاتل شهدای اخیر، جز تکرار تجربه تلخ گذشته است؟
🔹دکتر قالیباف سخنان مهمی در دفاع از مواضع جمهوری اسلامی و محکومیت دشمن بیان کرد، اما انتظار میرفت که به صراحت از موضع ملت در برابر مذاکره مجدد با دشمن خونریز نیز سخن بگویند؛ آن هم در شرایطی که بیش از هزار شهید و همرزمان خودشان، در این جنگ تحمیلی تقدیم شده و فضای عمومی جامعه متأثر از آن است.
🔹 اکنون پرسش کلیدی این است: آیا روند تکراری مذاکره، آن هم بلافاصله پس از تجاوز نظامی دشمن، موجب تضعیف اعتبار ملی و انقلابی نخواهد شد؟ آیا وفاق و مصلحت، نباید بر پایه تجربه و خِرَد انقلابی باشد نه بدهبستانهای حزبی؟
✍️نجوا
👈
#یادداشت
تلگرام | ایتا | توییتر | سایت | اینستاگرام
💠
@sobh_iran