یار با صولت حیدر سوی خیبر آمد ای شغالان بگریزید که حیدر آمد بنگر شور و جنون شب عاشورا را یار در خیمه‌گه سید و سرور آمد یارب این سرو که گلزار وطن خرم از اوست نگهش دار کزو باغ معطر آمد گوییا عطر خمینی ست در آفاق جهان چشم یعقوب مرا یوسف دیگر آمد پیر ما دست ابالفضل نگهدارش باد که جوانانه به دلداری لشکر آمد

‌‌‎‌‎‌‌‎‌‎‎‌‌‎‌ 📌خاطره‌ی شنیدنی و زیبا از دکتر عبدالحسین زرین کوب برای روز عاشورا 📝 روز عاشورا بود و در مراسمی به همین مناسبت به عنوان سخنران دعوت داشتم ، مراسمی خاص با حضور تعداد زیادی تحصیل کرده و به اصطلاح روشنفکر و البته تعدادی از مردم عادی، نگاهی به بنر تبلیغاتی که اسم و تصویرم را روی آن زده بودند انداختم و وارد مسجد شده و در گوشه ای نشستم ، دنبال موضوعی برای شروع سخنرانی خودم می گشتم ، موضوعی که بتواند مردم عزادار را در این روز خاص جذب کند ، برای همین نمیخواستم فعلا کسی متوجه حضورم بشود ، هر چه بیشتر فکر می کردم کمتر به نتیجه می رسیدم ، ذهنم واقعا مغشوش شده بود ، پیرمردی که بغل دستم نشسته بود با پرسشی رشته ی افکار را پاره کرد : ببخشید شما استاد زرین کوب هستید ؟ گفتم : استاد که چه عرض کنم ولی زرین کوب هستم . خیلی خوشحال شد مثل کسی که به آرزوی خود رسیده باشد و شروع کرد به شرح اینکه چقدر دوست داشته بنده را از نزدیک ببیند . همین طور که صحبت می کرد ، دقیق نگاهش می کردم ، این بنده خدا چرا باید آرزوی دیدن من را داشته باشد ؟ چه وجه اشتراکی بین من و او وجود دارد ؟ پیرمردی روستایی با چهره ای چین خورده و آفتاب سوخته ، متین ، سنگین و باوقار . می گفت مکتب رفته و عم جزء خوانده و در اوقات بیکاری یا قرآن می خواند یا غزل حافظ و شروع به خواندن چند بیت جسته و گریخته از غزلیات خواجه و چه زیبا غزل حافظ را می خواند . پرسیدم : حالا چرا مشتاق دیدن بنده بودید ؟ گفت : سؤالی داشتم گفتم : بفرما پرسید : شما به فال حافظ اعتقاد دارید؟ گفتم : خب بله ، صددرصد گفت : ولی من اعتقاد ندارم پرسیدم : من چه کاری میتونم انجام بدم ؟ از من چه خدمتی بر میاد؟( عاشق مرامش شده بودم و از گفتگو با او لذت می بردم ) گفت : خیلی دوست دارم معتقد شوم ، یک زحمتی برای من می کشید ؟ گفتم : اگر از دستم بر بیاد ، حتما ، چرا که نه؟ گفت : یک فال برام بگیرید گفتم ولی من دیوان حافظ پیشم ندارم بلافاصله دیوانی جیبی از جیبش درآورد و به طرفم گرفت و گفت : بفرما مات و مبهوت نگاهش کردم و گفتم ، نیت کنید فاتحه ای زیر لب خواند و گفت : برای خودم نمی خوام ، می خوام ببینم حافظ در مورد امروز ( روز عاشورا ) چی می گه؟ برای لحظه ای کپ کردم و مردد در گرفتن فال . حافظ ، عاشورا ، اگه جواب نداد چی ؟ عشق و علاقه ی این مرد به حافظ چی میشه ؟ با وجود اینکه بارها و بارها غزلیات خواجه را کلمه به کلمه خوانده و در معنا و مفهوم آنها اندیشیده بودم ، غزلی به ذهنم نرسید که به طور ویژه به این موضوع پرداخته باشد . متوجه تردیدم شد ، گفت : چی شد استاد؟ گفتم : هیچی ، الان ، در خدمتتان هستم . چشمانم را بستم و فاتحه ای قرائت کردم و به شاخه نباتش قسمش دادم و صفحه ای را باز کردم : زان یار دلنوازم شکریست با شکایت گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی جانا روا نباشد خونریز را حمایت در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت این راه را نهایت صورت کجا توان بست کش صد هزار منزل بیش است در بدایت هر چند بردی آبم روی از درت نتابم جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت خدای من این غزل اگر موضوعش امام حسین و وقایع روز و شب یازدهم نباشد ، پس چه می تواند باشد ، سالها خود را حافظ پژوه می دانستم و هیچ وقت حتی یک بار هم به این غزل ، از این زاویه نگاه نکرده بودم ، این غزل ، ویژه برای همین مناسبت سروده شده بیت اولش را خواندم از بیت دوم این مرد شروع به زمزمه کردن با من کرد و از حفظ با من همخوانی می کرد و گریه می کرد طوری که چهار ستون بدنش می لرزید ، انگار داشتم روضه می خواندم و او هم پای روضه ی من بود . متوجه شدم عده ای دارند ما را تماشا می کنند که مجری برنامه به عنوان سخنران من را فراخواند و عذرخواهی که متوجه حضورم نشده ، حالا دیگه می دونستم سخنرانی خود را چگونه شروع کنم . بلند شدم ، دستم را گرفت میخواست ببوسد که مانع شدم ، خم شدم ، دستش را به نشانه ی ادب بوسیدم . گفت معتقد شدم استاد ، معتقد بودم استاد ، ایمان پیدا کردم استاد ، گریه امانش نمی داد ، آنروز من روضه خوان امام شهید شدم و کسانی پای روضه ی من گریه کردند که پای هیچ روضه ای به قول خودشان گریه نکرده بودند.

https://x.com/hosseini_social/status/1941847558092902640?t=EGgSTrEXRXI6PqJnXwoRsg&s=19

نیومد ولی شب عاشورا اومد این یعنی ما عاشورایی هستیم دوستدارانت به فدایت یابن الزهرا

🛑🎥🔥أعظَمَ اللهُ اُجُورَنا بِمُصابِنا بِالحُسَينِ عليه السلام 😭😭😭😭😭

📌دفتر هم اندیشی استادان ونخبگان دانشگاهی با همکاری معاونت آموزشی دانشگاه ایلام برگزارمی کند ✨نشست هم اندیشی استادان✨ 📍از توهم پیروزی تا شکست واقعی دو قدرت اتمی 🎤دبیر نشست :دکتر طاهر علیمحمدی 🎙 سخنران :دکتر سید محمد حسینی 🔹استاد دانشگاه تهران 🔹معاون پارلمانی رئیس جمهور شهید 🔹دبیرکل کانون دانشگاهیان ایران اسلامی 🔹وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت دهم ✅ویژه اعضاء هیئت علمی دانشگاهها 🧷با صدور گواهی زمان:دوشنبه١۶ تیرماه ساعت ١٠ صبح 🌐لینک جلسه: https://room.ilam.ac.ir/webinar/nah-sxi-nlj-6fj

*پیش‌بینی برژینسکی محقق شد: «ظهور ملی‌گرایی شیعی در ایران»* زبیگنیو برژینسکی، استراتژیست برجسته آمریکایی، در سال ۲۰۰۴ هشدار داد که هرگونه فشار خارجی یا حمله نظامی به ایران، باعث ادغام «ملی‌گرایی ایرانی» با «بنیادگرایی شیعی» خواهد شد. برژینسکی سال ۲۰۰۴ طی گزارشی تحت عنوان «ایران؛ فرارسیدن زمان رویکردی جدید»، در انتقاد از دولت جورج بوش پسر نوشت: «هدف استراتژیک آمریکا باید جداسازی ناسیونالیسم ایرانی از تشیع بنیادگرا باشد. در غیراین‌صورت، این دو نیروی تاریخی با هم هم‌افزا میشوند و قدرتی انفجاری خلق میکنند.» حمله موشکی و پهپادی اسرائیل به ایران، به‌ویژه در بحبوحه مناقشه غزه، دقیقا همان پدیده‌ای را رقم زد که برژینسکی، ۲۰ سال قبل هشدارش را داده بود: «ترکیب هویت شیعی زخمی شده با هویت ملی تهدیدشده، آن‌هم در بستر تمدنی ایران.» با حمله اسرائیل به ایران، شیعه ایرانی، که دهه‌ها متهم به ضدملی‌بودن یا رادیکالیسم مذهبی بود، اکنون خود را مدافع ایرانیت، تاریخ و تمامیت ارضی کشور معرفی می‌کند. و حتی منتقدان نظام، در مواجهه با تهدید خارجی، با نظام همراه شده‌اند. : «اسرائیل خواسته یا ناخواسته، باعث تقویت مشروعیت داخلی جمهوری اسلامی و همبستگی بی‌سابقه ملی-مذهبی در ایران شده است.»

اسرائیل چگونه منفورتر از گذشته شد؟ نشریهٔ آمریکایی نیویورک‌تایمز در گزارشی کم‌سابقه اذعان کرد که «اسرائیل امروز بیش از هر زمان دیگری، در منطقه و در سطح جهان، منفور و منزوی شده‌است.» در ادامهٔ یادداشت نیویورک‌تایمز آمده‌ است: «در نظرسنجی‌های جهانی، اکثر مردم دیدگاه منفی نسبت به اسرائیل دارند.» این اعتراف صریح از یک روزنامهٔ پرتیراژ آمریکایی، نشانه‌ای است از واقعیتی انکارناپذیر که جهان دیگر نمی‌خواهد در برابر جنایات بی‌وقفه و روبه‌گسترش رژیم صهیونیستی سکوت کند. از قاهره تا استکهلم، از جاکارتا تا بوئنوس‌آیرس و از لندن تا خود واشنگتن، صدای اعتراض علیه تداوم محاصرهٔ غزه، بمباران غیرنظامیان، اشغالگری و نسل‌کشی بلندتر از همیشه شنیده می‌شود. اما آن‌چه در حال وقوع است، فراتر از اعتراضات موقّت یا ابراز خشم احساسی است. جهان با یک موج تاریخی از نفرت سیاسی، اخلاقی و مدنی علیه اسرائیل روبه‌رو است؛ موجی که در آن دیگر رژیم اشغالگر تنها نیست، بلکه حامی اصلی آن، یعنی ایالات متحدهٔ آمریکا نیز در این نفرت جهانی شریک تلقی می‌شود. از اکتبر ۲۰۲۳ تا امروز، مدعیان بشردوستی در غرب، به تماشای ویرانی بی‌سابقهٔ غزه نشسته‌اند. جنگی که به‌گفتهٔ منابع سازمان ملل، یکی از شدیدترین فجایع انسانی قرن حاضر را رقم زده‌است. نزدیک به ۶۰ هزار کشته، بیش از ۱.۵ میلیون آواره، و قحطی گسترده‌ای که سازمان جهانی غذا آن را «عامدانه» و «سیستماتیک» توصیف کرده‌است. این همه اما در کنار یک واقعیت نوظهور معنا پیدا می‌کند: رژیم اسرائیل دیگر نه‌ تنها در خیابان‌های کشورهای مسلمان، بلکه در قلب جوامع غربی، و حتی در فلسطین اشغالی، به‌طور فزاینده‌ای زیر تیغ انتقاد است. نیویورک‌تایمز می‌نویسد: «جنگ طولانی و ویرانگر در غزه، مشروعیت اسرائیل را هدف قرار داده‌است» . موج به‌رسمیت‌شناختن کشور فلسطین توسط دولت‌هایی چون اسپانیا، نروژ و ایرلند، بازتابی از فروپاشی اجماع سیاسی در غرب دربارهٔ دفاع بی‌قید از اسرائیل است. سوئد، بلژیک و اسلوونی نیز گام‌ هایی مشابه برداشته‌اند. روشن است که رژیم صهیونیستی با یک دیوار بلند بی‌اعتمادی جهانی روبه‌رو شده‌است. وزیر خارجهٔ نروژ به‌صراحت اعلام کرد: «رژیمی که مردم را گرسنگی می‌دهد و مدارس را بمباران می‌کند، سزاوار شناسایی نیست؛ بلکه مستوجب محاکمه است». در همین حال، شرکت‌های بزرگ تجاری در اروپا در حال قطع همکاری با نهادها و تأمین‌کنندگان اسرائیلی‌اند. فروشگاه زنجیره‌ای بریتیش‌کوآپ اعلام کرده که خرید از اسرائیل را متوقف کرده و آن را به فهرست کشورهای ناقض حقوق بشر افزوده‌ است. جنبش‌های مدنی در بریتانیا و اسکاندیناوی با سرعتی کم‌سابقه در حال گسترش‌اند. کمپین همبستگی با فلسطین در بریتانیا تا پیش از آغاز جنگ تنها ۶۵ هزار عضو داشت، اما امروز به بیش از ۳۰۰ هزار عضو رسیده و در بیش از ۱۰۰ شهر و منطقه فعالیت می‌کند. مؤسسهٔ تحقیقاتی پیو در تازه‌ترین نظرسنجی خود نشان می‌دهد که در ۲۰ کشور، بیش از نیمی از مردم دیدگاهی منفی نسبت به اسرائیل دارند. در کشورهای کلیدی مانند هلند، سوئد، ژاپن، اسپانیا و ترکیه، این عدد از ۷۵ درصد نیز فراتر رفته‌است. این تغییرات، نشانه‌ای از یک چرخش افکار عمومی در سطحی عمیق و پایدار است؛ چرخشی که دیگر با ابزارهای تبلیغاتی یا دیپلماسی نرم قابل مهار نیست. در آمریکا نیز شرایط تغییر کرده‌است. طبق نظرسنجی گالوپ، حمایت افکار عمومی آمریکایی از اسرائیل به پایین‌ترین سطح طی ۲۵ سال گذشته رسیده و به ۴۶ درصد کاهش یافته‌است. در مقابل، همدردی با فلسطینی‌ها از ۱۳ درصد در سال ۲۰۰۳ به ۳۳ درصد در سال جاری افزایش یافته‌است. دانشجویان آمریکایی در اعتراضاتی بی‌سابقه در دانشگاه‌هایی چون کلمبیا، هاروارد، برکلی و ییل، کمپ‌هایی در حمایت از غزه برپا کرده‌اند. سرکوب این اعتراضات، چهرهٔ دولت ایالات متحده را به‌عنوان حامی یک اشغالگر نظامی، بیش‌ازپیش خدشه‌دار کرده‌است. واشنگتن‌پست در تحلیلی هشدارآمیز نوشت: «دولت آمریکا، میراث اخلاقی خود را در حمایت از اسرائیل از دست داده‌ است؛ حتی متحدانش دیگر این سیاست را تاب نمی‌آورند». پاپ فرانسیس نیز در سخنانی صریح، کشتار در غزه را نقض اساسی اصول انسانی دانست. به‌گزارش نیویورک‌تایمز، موج نفرت از اسرائیل برخاسته از مشاهدات عینی و تجربهٔ مشترک جهانی از خشونت سازمان‌یافته، کودک‌کشی، تخریب زیرساخت‌ها، نسل‌کشی و اشغالگری است. این موج، حاصل فریاد پزشکان، خبرنگاران، مادران داغدار و فعالان حقوق بشر در سراسر دنیاست. رژیم صهیونیستی در حال ازدست‌دادن آخرین سرمایهٔ باقی‌ماندهٔ خود است. مشروعیت اخلاقی، افکار عمومی جهانی، دانشگاه‌ها، نهادهای مدنی و جامعهٔ روشنفکری، امروز بیش از هر زمان دیگری کنار مردم فلسطین ایستاده‌اند.

ابعاد تلاش رژیم برای سانسور ضربات شدید دریافتی از ایران: 1-رسانه‌های رژیم درحال درز تدریجی اخبارو تصاویری هستند که نشان می‌دهد ضربات ایران به اسراییل ویرانگر و بی‌سابقه بوده. 2-سیاست سانسور رژیم به تدریج در حال کمرنگ شدن و نارضایتی ساکنان اراضی اشغالی درحال تشدید است. 3-یک سوم تل آویو یا آسیب دیده یا اثرات تخریب در آن مشاهده می‌شود. 4-هراس از جنگ بعدی جبهه داخلی رژیم را فرا گرفته است. 5-هرکس کوچکترین تصویری از ویرانی‌ها بگیرد در معرض بازداشت است.