شهید منصور ستاری از بهمن ۱۳۶۵ تا دی ۱۳۷۳ به عنوان سرتیپ پدافند نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران و فرمانده آن نیرو فعالیت کرد. او بهمراه افسران بلندپایه نیروی هوایی در سال ۱۳۷۳ در نزدیکی فرودگاه بین المللی شهید بهشتی اصفهان در سانحه سقوط هواپیما، کشته شد. در این مطلب با زندگی نامه و فعالیت های این شهید بزرگوار بیشتر آشنا می شوید.
تحصیلات شهید منصور ستاری
شهید منصور ستاری، پس از پایان تحصیلات متوسطه و اخذ دیپلم در سال ۱۳۴۶ به دانشکده افسری رفت و پس از پایان دوران اموزشی به درجه ستوان دومی در سال ۱۳۴۸ نائل شد. او در سال ۱۳۵۰ به آمریکا سفر کرد تا دوره عملی کنترل رادار را اموزش ببیند و سال بعد، پس از دیدن این دوره به ایران بازگشت و فعالیت خود را بعنوان افسر رهگیر نیروی هوایی شروع کرد. او با شرکت در کنکور سراسری در سال ۱۳۵۴ توانست در رشته برق و الکترونیک دانشگاه تهران ایران پذیرفته شود اما وقتی که جنگ ایران و عراق، شروع شد؛ با این که تنها چند واحد تا پایان تحصیلات دانشگاهی اش باقی مانده بود، ترک تحصیل کرد و در نیروی هوایی به رسته نظامی خود بازگشت.
برخی از اقدامات مهم و بنیادین شهید منصور ستاری
* شهید منصور ستاری توانست دانشکده پرواز( خلبانی) را تاسیس کند که چنین دانشکده ای آرزوی دیرینه هر ایرانی وطن پرست و پرسنل نیروی هوایی بود. در مهرماه سال ۱۳۶۷ اولین سری دانشجویان خلبانی وارد دانشکده پرواز شدند.
* شهید منصور ستاری، دانشگاه هوافضا را با ۸ گرایش تحصیلی براساس برنامه های اموزشی ـ مجموعه های کارشناسی و مصوبات وزارت فرهنگ و اموزش عالی تاسیس کرد.
* شهید منصور ستاری، دانشکده پرستاری و مرکز تحقیقات و اموزش پزشکی( پاتولوژی) نیروی هوایی را راه اندازی کرد
شهادت شهید منصور ستاری
در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۷۳ خورشیدی، شهید منصور ستاری بهمراه چند تَن از مسئولان نیروی هوایی در پایگاه هوایی شهید بابایی اصفهان در مراسم فارغ التحصیلی دانشجویان دوره خلبانی شرکت کرد و پس از آن دچار سانحه هوایی در راه بازگشت به تهران شدند و به درجه رفیع شهادت رسیدند. محل دفن پیکر او در آرامستان بهشت زهرا تهران میباشد.
3.47M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
ما مدعیانِ صفِ اول بودیم...
از آخره مجلس...😭💔
غیبت می کنی
دروغ میگی
فحش میدی
می خوای درست شی
برو سمت خودش خودش
درستت می کنه
فقط کافیه بگی الهی العفو
#راه_بندگی
#امام_زمان
بطرۍوقتۍپُرهومیخواۍخالۍکنۍ
خَمِشمیکنۍدیگہ!
دلِآدمَمهمینطوره؛بعضۍوقتهااز
غم، حرفوطعنہدیگرانپُرمیشہ.
خدامیگہمامیدونیمواطلاعداریم
دلتمۍگیرهبہخاطرحرفهایۍکہ
میزنند . .
پسسرتروبہسجدهبگذاروخدا
"روتسبیحکن"📿
_شیخرجبعلیخیاط