✅ امام کاظم (علیه السلام)-
خداوند ایشان را درآخرت چنین تمسخر میکند که وقتی آنها را در جایگاه لعنت و خواری جای میدهد و با انواع عذابهای عجیب و متفاوت عذابشان میکند،
مؤمنین را در باغهای بهشت در کنار حضرت محمّد (که برگزیدهی خداوند است، جای میدهد.
[خداوند] مؤمنین را از حال کسانی که آنها را در دنیا تمسخر میکردند آگاه میکند تا آنها را در لعنتهای عجیب و عذابهای متنوع ببینند.
شادمانی اهل بهشت، هنگامیکه آنها را در اینحال میبینند و آنها را مورد سرزنش و شماتت قرار میدهند، مانند شادمانیشان از بهرهوری از نعمتهای بهشت است.
مؤمنین، اسم و صفات آن کافران منافق را میدانند.
کافران و منافقان نیز نگاه میکنند و آن مؤمنینی را که در دنیا آنها را بهخاطر قبول ولایت محمّد (و علی (علیه السلام) و خاندانشان (علیهم السلام)، مورد تمسخر قرار دادهبودند، میبینند که از انواع نعمتها و بخششهای الهی برخوردار هستند.
مؤمنین در حالی که مشرف بر آن کافران و منافقین هستند، میگویند: ای فلانی! و ای فلانی! و ای فلانی»! و آنها را با نامهایشان میخوانند و از ایشان سؤال میکنند که چرا در جایگاههای خواری و ذلّت ماندهاید و حالتان چگونه است؟ بهسوی ما بیایید تا درهای بهشت را برایتان باز کنیم تا از عذاب رهایی یافته و به ما ملحق شوید.
آنها در جواب میگویند: «ای وای بر ما! چگونه این کار را بکنیم و خلاص شویم؟ در این هنگام مؤمنین میگویند: به این درها نگاه کنید».
کافران به درهای گشودهشدهی بهشت، نگاهکرده و تصوّر میکنند که آن درها بهسوی ایشان و جهنّمیکه در آن عذاب میشوند، باز میشود و میتوانند از طریق آن نجات یابند. پس شروع میکنند به دستوپا زدن در دریای حمیم (گدازنده و سوزنده) جهنّم و به پیش نگهبانان دوزخ میدوند؛ در حالیکه نگهبانان دوزخ، آنها را با عمود، گرز و شلّاقهایشان میزنند؛ امّا کافران همچنان بهسوی درها میدوند و این عذابها را میچشند؛
منافقان آنقدر به این کار ادامه میدهند تا اینکه بتوانند به آن درها برسند امّا در آن هنگام درها را بسته مییابند و نگهبانان، ایشان را با عمودهایشان کوفته و به درون جهنّم میرانند؛
در آن حال مؤمنین را میبینند که بر روی فرشهایشان نشسته، به ایشان نیشخند زده و آنان را مسخره میکنند. این معنای کلام خداوند عزّوجلّ است که میفرماید: فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ عَلَی الْأَرائِکِ یَنْظُرُونَ.
🔰 تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۵۲ بحارالأنوار، ج۶، ص۵۱
#بقره
#آیه15