نا امید نباش و بخوان: "و پس از اندوه هایمان همچون بهار زنده خواهیم شد؛ گویی که انگار هرگز مزه ی تلخی را نچشیده ایم. خوندی؟ بازم بخون. ده بار بخون. هر روز بخون. اصن بنویس بزن به آینه ی اتاقت. به درِ کمدت. فقط بخونش. هرروز.

چجوری جرئت میکنم همینجوری که دراز کشیدم ساعت ها به آرزو هام فکر کنم و بازم هیچکاری نکنم؟ نه واقعا آخه؟

همیشه دوست داشتم بعد از گفتن این جمله، نوتیفِ یه تومار چند ده خطی از اطلاعات و جزئی تر اتفاقات طرفم و داشته باشم. ولی چه کنم که جز "هیچی سلامتی" چیز دیگه ای نصیبم نمیشه.

فقط به خاطر اینکه به خودم قول داده بودم اینجا رو فراموش نکنم.

اینجوری نمیشه. دلم پروانه شدن میخواد.

حقیقت تلخ، همون چیزی که حتی اگه خوشِت هم نیاد مجبوری بپذیریش، مجبوری باهاش کنار بیای.

اگه بخوام به طور خلاصه بگم: پذیرفتن کنار اومدن وانمود کردن تحمل صبر تظاهر سکوت و سکوت و سکوت و سکوت.

زمان به طور بی رحمانه ای وحشیه.

خیلی جاها رو غلط کردم؛ ولی نه معذرت می خوام، نه شرمندم*

حتی اگه دلت واسم تنگ نشده باشه، حتی اگه بهم فک نکنی، حتی اگه اسمم یادت نیاد، من گوشه ی ذهنم یه جای خالی برات نگه میدارم. اینو مطمئنم عزیزم.

گاهی یه تیکه کوتاه از یه آهنگ، یه جمله از یه کتاب، یه نوشته رو بیلبورد وسط یه خیابون، یه کلمه روی یه بنر کوچیکِ چسبیده به دیوار، یه حرف از یه غریبه ی نه چندان نا آشنا، یه نگاهِ گذرا، یه توصیه، یه توهین، یه نصیحت یا حتی یه احوالپرسیِ خیلی ساده، میتونه بهت بگه کی هستی و کجایی. چرا اینجایی؟ میتونه خیلی چیزا رو ثابت کنه. هوم؟