خیلی وقته که خودم‌ و از اجتماع کشیدم بیرون و ارتباطم و با آدما کم و کمتر کردم واین خیلی بده و اذیتم میکنه. کاش دوباره برگردم رو دور. رو ریل عادی زندگی. کاش برگردم به همون منِ قبلی.

شاید به خودت بگی وای این دیگه چه سحرخیزه ولی نه، اشتباه نکن. من شب زنده دارم. اونم برای جمع کردن کتابایی که تاحالا بازشون نکردم🤝

به قول مازی: تو نمیتونی منو ناراحت کنی عزیزم، چون من یه اورثینکر proام که ماه پیش موقع پیاده‌روی حدس زدم که قراره این کارو بکنی.

خیلی خب سیسی، قضیه از چه قراره؟ _چی توی زندگیت هست که اذیتت میکنه؟ که ازش راضی نیستی و هر لحظه به این فکر میکنی که چجوری تغییرش بدی؟ http://payamenashenas.ir/Sadee

امروز بعد یه هفته‌ی کاملی که تو حالت سیاهی مطلق بودم، حالم خوب بود بدون هیچ دلیل خاصی. حتی هیچی بهتر نشده بود و اوضاع همونجوری مثل قبل، شایدم افتضاح تر بهم ریخته بود ولی، خوب بودم. چند تا گل پتوس به اتاقم اضافه کردم ، کمتر عصبانی بودم‌و کارایی که داشت دیگه به اون گوشه کناره ها هل داده میشد و همچین یکمی خاک خورده بود و انجام دادم. یکم به وضع خودم و درسام رسیدم و الان، خوبم. بهترم.

کاش همیشه بمونه همینجوری. نه؟ کاش انقد فک نکنم به اینکه این حالت موقته و قراره به چند روز نکشیده دوباره برگردم به حالت قبلی.

قدم اول همیشه ترسناکه. شاید بپرسید قدم دوم و سوم و چهل و نهم چی؟ اونام ترسناکه. ولی قدم پنجاه دیگه ترسناک نیست. دیگه تاتی تاتی نیست. چشم باز می‌کنی و می‌بینی داری می‌دویی تو مسیر. دیگه نمی‌ترسی. دیگه چشماتو نمی‌بندی.

کاش بفهمم اینو. کاش واقعا بپذیرمش و بشم اون ریسک پذیره که میپره تو دل کار و دیگه هیچی براش مهم نیست. که شاید بشه اون چیزی که میخوام. اون چیزی که همیشه میخواستم باشه.

از اینکه این مدت اول هر جمله ای که میخواستم بگم یه "کاش" چسبوندم از خودم بدم میاد و کاش انقد این کلمه رو لوسش نکنم.

میبینی؟ هیچوقت فکرشو نمیکردم به یه جایی برسم که ریسک کردن برام بشه یه آرزو