خیلی زود میبینم لبخند دنیا رو.

چشمام و می بندم رو همه چی، رو هرچیزی که قراره بشنوم، رو هر چیزی که قراره پشت سرم گفته بشه و، برا یه بار، حتی یه بارم که شده اون چیزی که میخوام میشم.

بگم بازم تولدم شد و یه سال گذشت، شاید باور نکنم ولی تقویم هیچوقت دروغ نمیگه.

نا امید نباش و بخوان: "و پس از اندوه هایمان همچون بهار زنده خواهیم شد؛ گویی که انگار هرگز مزه ی تلخی را نچشیده ایم. خوندی؟ بازم بخون. ده بار بخون. هر روز بخون. اصن بنویس بزن به آینه ی اتاقت. به درِ کمدت. فقط بخونش. هرروز.

چجوری جرئت میکنم همینجوری که دراز کشیدم ساعت ها به آرزو هام فکر کنم و بازم هیچکاری نکنم؟ نه واقعا آخه؟

همیشه دوست داشتم بعد از گفتن این جمله، نوتیفِ یه تومار چند ده خطی از اطلاعات و جزئی تر اتفاقات طرفم و داشته باشم. ولی چه کنم که جز "هیچی سلامتی" چیز دیگه ای نصیبم نمیشه.

فقط به خاطر اینکه به خودم قول داده بودم اینجا رو فراموش نکنم.

اینجوری نمیشه. دلم پروانه شدن میخواد.

حقیقت تلخ، همون چیزی که حتی اگه خوشِت هم نیاد مجبوری بپذیریش، مجبوری باهاش کنار بیای.

اگه بخوام به طور خلاصه بگم: پذیرفتن کنار اومدن وانمود کردن تحمل صبر تظاهر سکوت و سکوت و سکوت و سکوت.

زمان به طور بی رحمانه ای وحشیه.