تنها ترین تنها...

_هیچ کاری نمیکنم، خستگیِ کارهای نکرده را درمیکنم، شده‌ام کارشناس برجسته‌ی اتلاف وقت.

بوی بغض میاد.

قشنگ موقعی که دیگه پشیمونی فایده ای نداره میفهمم چه کاری کردم. خب این چه وضعشه آخه عزیزِ من:))))))))))

مغز عزیزم، کاش پنج دقیقه، فقطط پنج دقیقه آروم میگرفتی تا ببینم دارم با خودم چیکار میکنم فقط پ‌ن‌ج دقیقه.

تایپ کردن و بعدش، پاک کردن. شاید دلیل خاک خوردنِ اینجا.

دیدی وقتاییُ که قراره همه برن مسافرت؟ که همه دنبال جمع و جور کردن و دنبال کاراشونن؟ دیدی وقتی که تو قرار نیست باهاشون بری و یه گوشه میشینی و به این طرف و اون طرف دویدناشون زُل میزنی؟ آره، همون.

اینکه نتونی بری با اینکه نخوای بری خیلی فرق میکنه عزیزم.

از دیدِ یه گوشه نشین، گوشه ی یکی از دیوارای خنکِ حرم.

قلب عزیزم باور کن راجب این مسئله یه‌دور غصه خوردی موضوع بهتری انتخاب کن.

دیگه از یه جایی به بعد، نمیفهمی داره چی میشه، گریه؟ فکرشم نکن. خسته کننده شده. داد و بیداد؟ زیاده رویه. عصبانیت؟ خالی کردن سرِ بقیه؟ نه، اصلا نه. میبینی؟ از یه جایی به بعد، نمیدونی حتی چه واکنشی داشته باشی. گیج میشی. از دست میدی، حسرت میخوری، از هم می پاشی و بعد؟ تموم میشی. جوری که انگار از اول نبودی. وجود نداشتی.