سه ماهه که هیچ تفریحی نداشتم. مطلقا یا خونه بودم یا مدرسه. حتی برای همینشم فکر میکنم ارزشش و نداره این همه سختی. این همه سختی پوچ که تهش هیچی نیست. هیچی. همش تکرار. روزای تکراری، کارای تکراری، درسای تکراری و این روزمرگی لعنتی.

درجا زدنه. موندن تو موقعیتی از زندگی که ساحل امنته. تو موقعیتی که احساس راحتی میکنی توش اما نه، به هیچی نمیرسی و مطلقا داری درجا میزنی. کاش تموم بشه این همه احساساتی که دیگه حتی توان تشخیص دادنشون از هم و ندارم. دیگه نمیدونم کدومش غمه، کدوم عصبانیته یا کدوم ترسه.

انقدر شکننده شدم که واقعا مهم نیست کی هستی، اگر بیشتر از ۱۰ دقیقه کنارم بشینی هر لحظه ممکنه مثل ابر بهار تو بغلت گریه کنم. و هر روز فقط خودم رو مجبور میکنم که اشک نریزم. حداقل تا جایی که میتونم اشک نریزم و وقتی که تلاشام بی فایدست به اندازه ی تمام اون روزا گریه میکنم و این روند هر هفته تکرار میشه.

میدونم میدونم دارم زیاده روی میکنم اما حرف دارم. زیاد. اونقد زیاد که دو تا گوش برای شنیدنشون کافی نیست.

بلاتکلیفیِ لعنتی میشه یقمو ول کنی عزیزم؟

خیلی وقته که خودم‌ و از اجتماع کشیدم بیرون و ارتباطم و با آدما کم و کمتر کردم واین خیلی بده و اذیتم میکنه. کاش دوباره برگردم رو دور. رو ریل عادی زندگی. کاش برگردم به همون منِ قبلی.

شاید به خودت بگی وای این دیگه چه سحرخیزه ولی نه، اشتباه نکن. من شب زنده دارم. اونم برای جمع کردن کتابایی که تاحالا بازشون نکردم🤝

به قول مازی: تو نمیتونی منو ناراحت کنی عزیزم، چون من یه اورثینکر proام که ماه پیش موقع پیاده‌روی حدس زدم که قراره این کارو بکنی.

خیلی خب سیسی، قضیه از چه قراره؟ _چی توی زندگیت هست که اذیتت میکنه؟ که ازش راضی نیستی و هر لحظه به این فکر میکنی که چجوری تغییرش بدی؟ http://payamenashenas.ir/Sadee