نیمه کاره های ناتموم؛ همیشه یه گوشه ای، دقیقا جلوی چشمت‌و، برای نشستن انتخاب می کنن. و هر لحظه برای یاد آوری خودشون بهت آماده‌ان. که بگن آره عزیزم، ما هم هستیم. اونقدرا هم که فک میکنی همه چی رو روال نیست، اونقدرا هم که فکر میکنی بهت خوش نمیگذره؛

خیلی زود گذشت. خیلی. حتی الانشم که اینجام زمان داره واسه خودش میدوه. همین الان که دارم تایپ میکنم و نمیفهمم که چجوری میگذره. یه لحظه استُپ و وایسا ببینم، میخوای بگی یه سالِ دیگه رو تموم کردم؟ استُپ عزیزم. استُپپ . یه لحظه وایسا ببینم با خودم چند چندم؟ وایسا ببینم میخوام چیکار کنم با خودم؟ یه لحظه، یه لحظه مهلت بده ببینم دور و برم چه خبره؟ تا میرم بفهمم یهو یه آهنگ تولد تو گوشم پلی میشه و منم، ببینم؟ چند سالگیم تموم شد؟ الان چند سالمه؟ ببینم، اصلا قراره چیکار کنم؟ اون برنامه ریزی های تومار گونه که همین پارسال برا خودم نوشتم کارشون به کجا رسید؟ گوشه ی کمد و خاک خوردن و این حرفا؟ باید بگذرم. از گذشته و همه ی خطاها و اشتباهاش. از همه ی کارایی که کردم و خودم ندونستم. از همه ی عذاب وجدانای الکی. از همشون باید گذشت. باید گذشت و بخشید و رها کرد. همه چی‌رو. اگه بخوام دو دستی بچسبم بهشون، در اصل قراره خودم نابود بشم. فقط خودم. عزیزم. قبلا هم بهت گفتم. من اینجا نیستم که برای تو، یا شاید چیزای جزئی ترِ دیگه اشک بریزم. من، فقط میخوام آدم بهتری بشم. بهتر و البته، قوی تر. و الآن، به وقت بیست و هفتم از اولین ماهِ بهار، خوش اومدی عزیزم. خوش اومدی. دوازدهِ نیمه شبِ بیست و هفتم فروردین هزار و چهارصد و دو.

خیلی زود میبینم لبخند دنیا رو.

چشمام و می بندم رو همه چی، رو هرچیزی که قراره بشنوم، رو هر چیزی که قراره پشت سرم گفته بشه و، برا یه بار، حتی یه بارم که شده اون چیزی که میخوام میشم.

بگم بازم تولدم شد و یه سال گذشت، شاید باور نکنم ولی تقویم هیچوقت دروغ نمیگه.

نا امید نباش و بخوان: "و پس از اندوه هایمان همچون بهار زنده خواهیم شد؛ گویی که انگار هرگز مزه ی تلخی را نچشیده ایم. خوندی؟ بازم بخون. ده بار بخون. هر روز بخون. اصن بنویس بزن به آینه ی اتاقت. به درِ کمدت. فقط بخونش. هرروز.

چجوری جرئت میکنم همینجوری که دراز کشیدم ساعت ها به آرزو هام فکر کنم و بازم هیچکاری نکنم؟ نه واقعا آخه؟

همیشه دوست داشتم بعد از گفتن این جمله، نوتیفِ یه تومار چند ده خطی از اطلاعات و جزئی تر اتفاقات طرفم و داشته باشم. ولی چه کنم که جز "هیچی سلامتی" چیز دیگه ای نصیبم نمیشه.

فقط به خاطر اینکه به خودم قول داده بودم اینجا رو فراموش نکنم.

اینجوری نمیشه. دلم پروانه شدن میخواد.

حقیقت تلخ، همون چیزی که حتی اگه خوشِت هم نیاد مجبوری بپذیریش، مجبوری باهاش کنار بیای.