؛
سلاٰم به خاٰنه‌ی حسین «ع» ، به پنجره‌ی مشرف به اتاقِ لیلیٰ، به گلدانِ طاقچه و آینه‌ای که تصویرِ زنی از قبیله‌ی بنی ثقیف را نشان میداد که سر بر شانه‌ی شویِ خود گذاشته بود و میگفت:«حسینِ من؟ میبینی؟ طفلمان مجموعِ حَسنات است! تو را در تبسمش، جدتان رسول خدا را در چشمهایش، علیِ اوسط را در روشناییِ صورتش، عباس را در کمانِ ابروانش میبینم!»
| إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي |
خدایا ! اگر محرومم کنی، پس کیست آن‌که به من روزی دهد؟ و اگر خوارم سازی ، پس کیست آن‌که به من یاری رساند . . ؟
- مناجات شعبانیه
وَ عَسَی أنْ تَکْرَهُوا شَیئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُم *
شاید حتی همین غم‌هایِ سنگین و ته‌نشین شده‌‌‌یِ میونِ لایه‌هایِ درونی قلب‌هامون با وجود همین ظاهر دردناک و نچسبشون هم خیر باشن . یقین دارم خیر هستن که باعث می‌شن نیمه شب‌ها ، کوله بارِ سنگینِ دلتنگی‌هامون رو به دوش بکشیم و لنگان و خرامان پناهنده‌ی درگاهت بشیم
[ خدایِ مهربونِ ما . ]
