بعد از اینکه طی روز دورهاشو می‌زنه و خوشی‌هاش تموم میشه ، میادُ با خستگی می‌شینه وسطِ قلبم ؛ هر چی سرش داد می‌زنمُ می‌گم «پاشو برو ؛ اینجا جایِ تو نیست متوجه نمی‌شه ، هرچی بهش می‌گم «بسه، پاشو برو دیگه» ، گوش نمی‌ده و لجباز تر از قبل می‌چسبه به قلبِ رنجورم . تمام تلاششو می‌کنه تا همه‌ی شمع هایی که با هزار بدبختی روشن کردم تا قلبِ خسته‌م رو گرم نگه دارم خاموش کنه ، اما من لجبازتر از اون ، بازم دلخوشم به جزئی‌ترین چیزایِ زندگی . گاهی هرچی التماسش می‌کنم که بره ، فایده نداره ؛ در نهایت ، با جانُ دل غم رو می‌پذیرم و می‌ذارم بشینه کنارم . براش چایی به همراه بیسکوئیت نارگیلی می‌برم و ازش پذیرایی می‌کنم . می‌دونی ؟ غم رو نمی‌شه پنهونش کرد ، گاهی حتی نمی‌شه نادیده‌ش گرفت و انداختش دور ، دوست داره بهش لطف بشه ، دلش می‌خواد حرف‌هاش شنیده بشه و یک شونه پیدا کنه برای گریه .
اما این پایانِ ماجرا نیست ، غم یه رقیب بزرگ داره ، یه رقیب به اسم امید . امید ، یه رقیب س رسخته که وسط هق‌هق هایِ تموم نشدنی ، میشه یه قلقلکِ کوچیک ، وسطِ تاریکی میشه باریکه‌ی نور و نمی‌ذاره خسته بشی . جوری غم رو خسته می‌کنه که در آخر تمام بند و بساطشو جمع می‌کنه و از
[ کنج قلبمون فراری میشه . ]
امیر المومنین علیهم السلام میفرمایند :
اى مردم ماه خدا با بركت و رحمت
و آمرزش به شما روى آورده است ؛
ماهى كه نزد خدا برترينِ ماه‌ها ،
روزهايش بهترينِ روزها ، شب هايش
برترينِ شبها و ساعاتش بهترينِ ساعت
هاست .
