‌ باور کنید ما معلم‌ها هم اصلاً دلمون نمی‌خواد شاگردها و خانواده‌هاشون به سختی بیفتند، ما هم شرایط رو درک می‌کنیم. دوست داریم اون روز بچه‌ها شاد باشند و خانواده‌ها ادب و قدردانی نسبت به جایگاه معلم رو به بچه‌هاشون یادآوری کنن. بچه‌ها خودشون درگیر فرآیند قدردانی بشن، با سرود، با نمایش، با ساختن... واقعیت اینه که هدیه‌های ده‌ها میلیونی هم درخور و در شأن معلم حقیقی نیست، پس شأن رو با هدیه نسنجید. من هدیه‌ای که تعدادی از بچه‌ها به‌صورت نقدی گذاشتن رو برای همین کلاس هزینه می‌کنم؛ کتاب، جایزه، جاروی اختصاصی برای کلاس و... #مخاطب

خواهرم مناطق محروم درس می‌ده، امروز شاگردش این دو تا گل رو با دستمال کاغذی درست کرده و بابت روز معلم بهش هدیه داده :) بسیار زیبا و ارزشمند #مخاطب

مدرسه ما چیزی به نام هدیه روز معلم نداره. هدیه نقدی یا مادی آوردن ممنوعه. دانش‌آموزان می‌تونن یه کار هنری دست خودشون یا نامه‌ای چیزی به معلم هدیه بدن. مدیر مدرسه برای همه معلم‌ها هدیه تهیه می‌کنه. هر کسی هم دوست داره می‌تونه در این کار شریک بشه؛ شماره کارت مدرسه هم هست و کاملاً دلبخواهیه. #مخاطب

‌ حالا این خوبه! والدین مدرسه ما گروه زدن برای روز معلم و دعوا شده. چرا؟ چون یکی از مادرا معتقده اگه به معلم کادو می‌دیم باید به بچه‌هام کادو بدیم وگرنه ناراحت میشن. وا... چرا آخه؟🤦🏻‍♀️ #مخاطب

شاید براتون جالب باشه بدونید معلمای عشایر برای روز معلم، چی هدیه میگیرن❤️ #مخاطب

‌ در انجمن کلاس ما، تصمیم گرفته شد که برای هدیه روز معلم نه کف مبلغ مشخص کنیم و نه سقف مبلغ، و نه ابلاغ فیش واریز لازم باشه... از ۱۰۰ تومان واریز داشتیم تا یک میلیون وپانصد. ولی دیگه مطمئن هستیم هرکسی هر مبلغی واریز کرده از سر رضایت بوده و قطعا برای گیرندگان هدیه(چند مربی و معلم راهنما داریم) هم برکت خواهد داشت. هدیه‌ای که فقط اندکی دلخوری پشتش باشه،هیچ برکتی نداره #مخاطب

‌ 🔴 جمع‌بندی بحث هدیه روز معلم روز معلم یک فرصت ارزشمنده برای قدردانی از افرادی که نقش بزرگی در تربیت و آموزش بچه‌ها دارن. اصل این روز یادآوری جایگاه والای معلم و آموزش احترام و قدردانی به بچه‌هاست. پس هر اقدامی برای قدردانی از معلم، حتی اگه یه جشن کوچیک باشه یا هدیه‌ای ساده، ذاتاً کار زیبا و خوبی هست. اما چیزی که امروز در بعضی مدارس می‌بینیم، با این اصل فاصله زیادی داره. هدیه دادن در خیلی جاها تبدیل به رقابت، چشم‌وهم‌چشمی و تجمل‌گرایی شده. تعیین مبالغ بالا برای هدیه‌های دسته‌جمعی و فشار به خانواده‌ها نه‌تنها با ذات این روز مغایرت داره، بلکه باعث ناراحتی، دلخوری و حتی شرمندگی خیلی از خانواده‌ها می‌شه و در نهایت اثر معکوس می‌ذاره. راه‌حل چیه؟ بسیاری از والدین پیشنهاد دادن که خود مدرسه و مدیر مدرسه برنامه‌ریزی جشن محترمانه‌ای رو برای معلم‌ها و بچه‌ها در این روز تدارک ببینن و هدیه اصلی از طرف مدیر مدرسه به معلم‌ها تقدیم بشه. از طرفی، اگر خانواده‌ها یا بچه‌ها خواستن شخصاً یا به‌صورت دسته‌جمعی هدیه‌ای بدن، این کار باید کاملاً دلی و بدون هیچ‌گونه اجبار یا تعیین مبلغ و با درک شرایط خانواده‌ها باشه. و به نظرم این پیشنهاد، پیشنهاد خوبیه. #پادکست_تخته‌سیاه 👇👇 @takhtesiah_podcast

شماها یک‌ شغل بسیار شریفی دارید؛ یعنی شغل آدم‌سازی؛ یعنی شغل انبیا... 🎥 #امام_خمینی | دیدار با مسئولان و کارکنان آموزش و پرورش تهران، ۱۳۵۸/۶/۲۸ #پادکست_تخته‌سیاه👇👇 @takhtesiah_podcast

روز معلّم مبارک باشه🌱 #پادکست_تخته‌سیاه 👇👇 @takhtesiah_podcast

🔴 سیدارتا؛ کتابی برای معلم‌هایی که دنبال معنا می‌گردن گاهی وسط این همه درس دادن و مراقبت و دویدن‌های روزمره، دلمون می‌خواد یکی یادمون بندازه که خود ما هم مسافریم؛ مسافر یه راه بی‌پایان. کتاب سیدارتا، نوشته‌ی هرمان هسه، همین کار رو می‌کنه. بدون این که بخواد بهت درس بده یا شعار بده، قصه‌ی پسری رو تعریف می‌کنه که همه چیز داره: هوش، موقعیت، احترام... اما حس می‌کنه یه چیزی کمه. برای همین، دل به سفر می‌زنه. سفر پیدا کردن خودش. این داستان خیلی ساده و آروم پیش می‌ره، اما ته دل آدمو قلقلک می‌ده. چون هر قدمی که سیدارتا توی سفرش برمی‌داره، انگار یه سوال از ما هم می‌پرسه: «تو چی؟ تو دنبال چی می‌گردی؟ تو کجا وایسادی؟» برای ما معلم‌ها که شغلمون همیشه با دادن جواب‌ها گره خورده، خوندن یه داستان درباره‌ی پرسیدن سوال‌های درست، یه جور استراحت برای روحه. یه جور یادآوریه که کار ما فقط پر کردن ذهن‌ها نیست؛ گاهی باید به بچه‌ها یاد بدیم چطور راه خودشون رو پیدا کنن، حتی وقتی ما جوابی نداریم... #کتابستون #قسمت_هشتم #پادکست_تخته‌سیاه👇👇 @takhtesiah_podcast

🔴 آماده‌سازی و تمرین دادن کودک برای ادارۀ امور زندگی آینده‌اش چیزی‌که اساس تربیت است اینست که بچه را به خودش بسپارند، تا خودش، خودش را تربیت کند. به این می‌گویند «خودکفایی». یعنی مادر و پدر باید بدانند که دیر یا زود این بچه خودش تشکیل خانواده می‌دهد و مستقل می‌شود، پس باید عادتش بدهند که خودش مواظب خودش باشد نه اینکه دیگری مواظبش باشد. به‌تدریج خودشان را کنار بکشند تا بچه روی پای خودش بایستد. همان‌طور که شما اول دستش را می‌گیرید تا راه برود، بعد دستش را رها می‌کنید تا خودش راه‌رو شود، در فکر کردن و تصمیم گرفتن هم باید به‌تدریج دست بچه را ول کرد تا خودش راه برود. اگر بچه را تا ١۵سالگی همراه خودتان از این طرف خیابان به آن‌طرف خیابان ببرید، تا آخر همین‌طور خواهد بود. همیشه منتطر است کسی دستش را بگیرد و از این طرف به آن طرف ببرد. باید آهسته‌آهسته سایۀ پدر از زندگی او دور شود و بچه خودش از این‌طرف خیابان به آن طرف برود. این کار باید به‌تدریج انجام بشود. 📖 راه رشد، جلد چهارم، صفحه ١۶٨ #پادکست_تخته‌سیاه👇👇 @takhtesiah_podcast