از اجتباء تا اصطفاء پیامبر اکرم فرموده‌اند: إذا أحَبَّ اللّه ُ عَبدا ابتَلاهُ، فإن صَبَرَ اجتَباهُ ، وإن رَضِيَ اصطَفاهُ: هرگاه خدا بنده اى را دوست بدارد، مبتلايش گرداند؛ اگر صبر كرد، او را #اجتباء می‌کند و اگر راضی بود، او را اصطفاء می‌کند. [بحار الأنوار : ۸۲/۱۴۲/۲۶ ] چهارچوب مفهومی «انتخاب» ازمنظر قرآن کریم، دارای چند واژه است به‌طوری‌که اجتباء و #اصطفاء و اختیار هرسه به معنی انتخاب هستند که به‌ترتیب مراتب انتخاب برتر توسط خداوند را بیان می‌کنند: اجتباء، اصطفاء، و اختیار. اصطفاء از ریشه «صفو» است و به‌معنای برگزیدن و خالص کردن می‌باشد. خداوند کسی را مجتبی می‌کند که شخص به مقام «صبر» رسیده باشد و هنگامی خداوند کسی را مصطفی می‌کند که شخص به مقام «رضا» رسیده باشد و این مقام بالاتر از مقام «صبر» است. ابتلاء را می‌توان در ساحت‌های صدر و شغاف دانست، اجتباء در ساحت قلب است و اصطفاء در ساحت فؤاد است. امام مجتبی و رسول مصطفی و سایر معصومین نور واحدند و همه بالاترین مقام معنوی در عمیق‌ترین ساحات وجود را دارا هستند و تفاوت صفات آن‌ها صرفاً از حیث تفاوت مأموریت‌های دنیوی آن‌هاست‌. آنچه مهم است این است که ما نیز ظرفیت و قابلیت این مقامات را دارا هستیم و می‌توانیم از ابتلاء به اجتباء، و سپس اصطفاء برسیم. و یکی از راه‌های آن، صبر و رضاست. بلاء و آلاء و نقمت‌ها و نعمت‌ها همگی ابزارهای دست حضرت الله هستند برای اصطناعت انسان. و لذا تلخی یا شیرینی آن‌ها صرفاً تفاوت ظاهری آن‌ها در عالم خلق است و در عالم جعل، هیچ تفاوتی بین آن‌ها نیست. همه آن‌ها زیبا هستند چون در دست الله و با هدف اصطناعت انسان به کار گرفته می‌شوند الحمدلله. ✍️ اندیشکده تثبیت| حسینی @tasbit1444_ir