‌ ‌ سلام! برای دوستانی که هنوز فرصت نکردند صوت "چه سخنی با مردم به میان آوریم؟" را گوش بدهند، چند بُرش کوتاه در ادامه می‌آورم👇🏻 ‌ ‌

رهبری سال دوم ریاست جمهوری آقای رئیسی تاکید می‌کنند که این دولت #زبان ندارد و این زبان، زبان بیان دستاوردها نیست، زبان هنری است... ‌ ‌

اگر #آوینی می‌خواست دفاع‌مقدس را به سبک‌رایج نشان دهد، این بیانِ‌ همان نتایجی بود که حاصل شده بود و آوینی منتقد این سبک بود. ما با این سبک رایج فتوحات و تانک‌های سوخته‌ای را نشان می‌دادیم که این منجر به این می‌شد که مردم دیگر احساس مسئولیت نکنند و نتوانند دیگر در آن نقطه حاضر شوند و این‌جا دقیقا همان نقطه‌ای بود که پادگان‌های ما خالی می‌شود... ‌ ‌

گفت‌وگو تحلیل شرایط و اطراف صحنه نیست... می‌توانیم کمک کنیم تا سخنی متولد شود؟... شما به شهید آوینی نگاه کنید. شهید آوینی از قاب دوربین می‌پرسد از نحوه راه رفتن و تدوین می‌پرسد. از هرچیزی که در نظر ما ساده‌ است می‌پرسد. ما جایی می‌توانیم بایستیم و سخن بگوییم که افراد کرامت‌شان دیده‌‌شود نه اینکه به آنها بگوییم حالا به فلانی رای بده تا کارها درست شود. ما باید برای مخاطب شعوری قائل شویم و به او حق بدهیم تا بفهمد می‌خواهیم چکار کنیم... ‌ ‌

ما که نمی‌خواهیم حرف بزنیم که افراد رأی بدهند. ما می‌خواهیم حرف بزنیم که افراد احساس وظیفه کنند در این صحنه... ‌ ‌

گفتمان انقلاب می‌خواهد سخنی را بر زبان جاری کند که در این سخن، انسان‌ها نسبت خودشان را با جهان‌امروز، در افق انقلاب‌اسلامی و در عهد با شهدا پیدا کنند. ‌ ‌

ما دنبال یک نسبتی هستیم که انسان‌ها در آن نسبت بتوانند کاری انجام دهند. ما که نمی‌خواهیم افراد بدون هیچ‌نسبتی کاری انجام دهند. چه فایده‌ای دارد؟... برخی با یک پروپاگاندایی می‌خواهند مردم را به صحنه آورند که نهایتا این پروپاگاندا هرروز ضعیف‌تر می‌شود، چون حرف‌هایی می‌زنند که نمی‌توانند آن را انجام دهند. ‌ ‌

آیا ما درک‌مان را از انقلاب می‌توانیم بگوییم و از آن حرف بزنیم به‌جای آنکه نکات دیکته‌شده بقیه را بیان کنیم؟... این‌جاست که راه برای ما باز می‌شود و ما موفق خواهیم شد... مردم منتظر آن‌چه که ما از انقلاب یافتیم هستند... ‌ ‌

اگر ما به‌جای نکات دیکته‌شده بقیه آنچه را که از انقلاب یافتیم را برای مردم بیان کردیم، مردم به ما خواهند گفت: ای کاش یک نفر پیدا می‌شد و این‌ها را به ما زودتر می‌گفت... ‌ ‌

ما بیشتر انتخاب‌کردن را به تردید و انتخاب یکی از دوراهی‌ها تعبیر می‌کنیم اما در سیاست‌‌دینی، انتخاب، تعیین دائمی نسبت خود با آینده است. 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌‌ ‌ /پایان/ ‌ ‌

‌ ‌ 🔻 فلسفه دین و پرسش از هستی، دادوستدی با با بند اول و دوم کتاب وجود و زمان 🎙 دکتر احمد رجبی 🗓️زمان: چهارشنبه ۱۳ تیر ⏰ساعت: ۱۵:۳۰-۱۸:۳۰ 📍محل برگزاری: تهران خیابان انقلاب اسلامی بین خیابان ولیعصر(عج) و برادران مظفر- خانه‌ی اندیشه‌ورزان ایران 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی 📢 لازم به ذکر است که این رویداد به صورت مجازی و در بستر اسکایپ نیز برگزار خواهد شد. لینک شرکت در جلسه: https://join.skype.com/GXpldFx067n2 ‌ ‌

‌ ‌ 🔸هایدگرِ متأخر و پس‌از گشت، سعی می‌کند تا خود رخداد زمانمندی دازاین و فهمِ وجود آشکار شده با آن را در رویداد بنیادین‌تری، یعنی «رویداد» یا «تاریخ هستی»، به‌مثابه واپسین بنیاد، یا بنیادِ بی‌بنیاد جای دهد. 🔹 از آن‌جا که هایدگر، این بنیادهای واپسین، یعنی زمان اصیل، زمان‌بندی #دازاین در اندیشه‌ی متقدمش، و رویداد و تاریخ #هستی در اندیشه متأخرش را ذاتاً یک روی دادن دسترسی ناپذیر و نهایتاً تبیین ناپذیر و در ذات خویش، آشکار نشدنی می‌داند، به‌همین رو، به‌ویژه در اندیشه‌ی متأخر خویش، ابا دارد از این‌که تلاش خود برای رسیدن به قلمرو آغازین قوام یافتن معنای #وجود و حقیقت وجود را «بنیان‌گذاری» بنامد، و پرهیز می‌کند از این‌که آن قلمرو آغازین را به‌سادگی یک «بنیاد» بنامد، چنان‌که گویا او نیز در امتداد بنیان‌گذاری‌های انجام‌شده در تاریخ #فلسفه، اکنون بنیاد جدید یا ژرف‌تری را یافته باشد. 🔸 هایدگر مدام تأکید می‌ورزد که این قلمرو آغازین، اساساً نه ناظر به ابعادی است که تاریخ متافیزیک ذاتاً نمی‌توانسته است معطوف به آن شود و از آن پرسش کند، نه‌تنها نمی‌توانسته، بلکه #هایدگر مدعی است که اساساً با همین ندیدن قلمرو آغازین است که #متافیزیک در قوام تاریخی‌اش شکل‌گرفته است. 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی 📗 تناهی استعلایی ✍🏻 دکتر احمد رجبی 🔖 صفحه -- ‌