‌ ‌ 🔸 مائیم با دو بیکرانگی که هیچ‌کدام "هیچ‌ چیز" نیست. بیکرانگیِ خود که در عین حال، هویتی است تعلّقی، یعنی عین تعلّق، یعنی هیچ چیز، ولی تعلّق به هستی مطلق که همه چیز است. 🔹 و بیکرانگیِ توحید که افقی است بی‌انتها که از ما فقط، رفتن را طلب می‌کند. صراطی که خودش مقصد است بدون آن‌که به انتهایی و ابژه‌ای برسد. 🔸 بگذار در قلمرو «وجود» و نظر به پنجره‌ای که در افق گشوده می‌شود؛ به "وارستگی" بیندیشیم. دوست دارد یار این آشفتگی... 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ✍🏻 استاد طاهرزاده ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ ما همیشه از چیزی فرار می‌کردیم به چیزی، و از چیزی گسسته می‌شدیم با تکیه‌کردن به چیزی دیگر. اما اکنون باید بایستی، بی‌هیچ تکیه‌گاهی؛ باید بیفتی وسط اقیانوس و دوام بیاوری. چگونه می‌شود وسط اقیانوس افتاد و دوام آورد؟ ...طوبی للغربا... ‌ ‌

گفتگو دوم:

‌ ‌ 🎧 به نطق آوردن صدرا در جهان امروز در دیالوگ با هایدگر 🎙 حجت‌الاسلام نجات بخش ⏱ زمان: ۳۸ دقیقه 🗓 ۲۸ آذرماه ۱۴۰۲ ▪️ اشارات 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ #اشارات: ▪️ ابژه شدن وجود در بنیاداندیشی متافیزیکی. ▪️ مواجهه‌ی شرق‌شناسانه با صدرا. ▪️ جهانی بودن و میان فرهنگی بودن فلسفه اسلامی در نگاه دکتر داوری. ▪️ چرا اروپاییان و اهل فلسفه اسلامی به توسعه‌نیافتگی فکر نمی‌کنند؟ ▪️ بی تاریخی عالم توسعه‌نیافتگی. ▪️ با هایدگر صدرا خواندن. ▪️ اصالت وجود، خیزش است. ▪️ درباره جلسات استاد طاهرزاده در سال‌های اخیر. ▪️ چگونه از «جهان میان دو جهان» می‌توان سخن گفت؟ ▪️ دیالوگ صدرا و هایدگر. ▪️ آزاد شدن از ساختن جهانی دیگر. ▪️ نگاه به «وجود» به‌مثابه یک آینده. ▪️ پاسداشت وجود. ▪️ در طلب زبانی که شبان وجود است. ▪️ آیا می‌توان در اصالت وجود صدرا، زبان پاسداشت وجود را به مدد هایدگر یافت؟ ▪️ تقدم علم دینی بر جامعه دینی. ▪️ تفاوت ساحت علم و فلسفه. ▪️ فلسفه، رفتن به زبان آینده است. ▪️ دیالوگ استاد داوری و استاد طاهرزاده. ▪️ دیالوگ، تطبیق نیست. ▪️ مسئله دکارت و صدرا در مقاله «فلسفه به چه‌کار آید» . ▪️ حضور ما در عالم اساس همه نسبت‌ها است. ▪️ توجه به بی عالمی بشر امروز از هایدگر است. ▪️ تا زمانی‌که تمنای «ساختن» وجود دارد یعنی مسئله ما «توسعه» است نه عالم. ▪️ جدال دین و مدرنیته در تمدن نوین اسلامی. ▪️ پیدا شدن صدرا در نسبت با آینده. ▪️ اشتباه بودن دغدغه حل مسائل دنیای جدید با صدرا. ▪️ طرح جهانی میان دو جهان، دیالوگ صدرا و هایدگر را معنا می‌کند و الا هیچ دلیلی برای این دیالوگ نیست. ▪️ ما درکی از آینده نداریم. ▪️ لا تتفکروا فی ذات الله و تفکر در ساحت حیرت. ▪️ عالمی که در آن تکنیک دیگر تسخیر و بهره‌وری نیست. ▪️ پرسش اصیل در نسبت با تکنولوژی. ▪️ انکشاف و گِشتِل در نسبت با تکنیک. @varastegi_ir ‌ ‌ ‌ ‌

گفتگو سوم:

‌ ‌ 🎧 توسعه نیافتگی، تعمیق غرب زدگی است 🎙 حجت‌الاسلام نجات بخش ⏱ زمان: ۸ دقیقه 🗓 ۲۸ آذرماه ۱۴۰۲ ▪️ اشارات 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ #اشارات: ▪️ سَبُع زدگی: مواجهه با غرب به‌نحوی که امکان حرکت از ما گرفته شود. ▪️ در عین این‌که انقلاب اسلامی عبور از غرب‌زدگی است، دکتر داوری متوجه مسئله توسعه می‌شود. ▪️ چرا علی‌رغم این‌که در ملت ایران عزم عبور از غرب و شرق وجود داشت ولی باز زمین‌گیر شدیم؟ ▪️ «توسعه‌نیافتگی» داوری، «غرب‌زدگی» تعمیق شده فردید است. ▪️ «توسعه» به‌معنای غرب‌زدگی غرب است. «توسعه‌نیافتگی» غرب‌زدگی مضاعف ماست. ▪️ دکتر داوری به‌دنبال زبان دیگری برای بیان غرب‌زدگی فردید بود. ▪️ کسی که توانست با فردید فکر کند، دکتر داوری است. ▪️ طرح مسئله توسعه تنها توسط دکتر داوری مطرح‌شده است، حتی هایدگر و فوکو نیز به این مسئله نپرداخته‌اند. @varastegi_ir ‌ ‌

‌ ‌ ❖ نظری داشتید در خدمتم: @alirooholamin ‌ ‌

‌ ‌ 🔸 هایدگر به این سخن هراکلیتوس علاقه‌مند است که بدین شکل ترجمه می‌شود: وجود شیفته پنهان شدن است. 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ 🔸 اکنون همه مردم جهان، نظم و قواعد تجدد را پذیرفته‌اند و باید ضرورتی در کار بوده باشد که حتی یک استثنا هم وجود ندارد. 🔹 اما این ضرورت، ضرورتی که منطقیون می‌گویند نیست. ضرورت عادی اشعری‌ها و امثال دیوید هیوم هم نیست. این ضرورت گرچه تاریخی است، با دترمینیسم (موجبیت) تاریخی هم نباید اشتباه شود. 🔸 ضرورت تاریخی که ما به فهم آن بسیار نیاز داریم با درک زمان و امکان‌های آن فهمیده می‌شود. این ضرورت، ضرورت علت‌ومعلولی نیست. چنان‌که تجدد هم به حکم نظم علت‌ومعلولی در تاریخ پدید نیامده و گسترش نیافته است. 🔹 اصلاً تجدد نه‌فقط دنباله تاریخ آسیا و آفریقا نیست، بلکه با گسستی در تاریخ اروپا و گذشت از قرون وسطی حادث شده‌است. 🔸 ضرورت گسترش تجدد نوعی ضرورت عملی و تاریخی و نزدیک به ضرورتی است که کانت آن را با آزادی یکی می‌دانست. 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ✍🏻 دکتر داوری اردکانی 📗 کتاب بر نامه فیلسوف 🔖 صفحه ۴۶۰ ‌ ‌‌‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ 🔸 هایدگر از «همه‌دانی» ای که از روی غفلت بدست آمده روی برمی‌گرداند، زیرا باعث می‌شود راه بر همه‌چیز، جز آن‌چه آشنا و قابل استفاده است، بسته شود. 🔹 امیال و هوس‌ها، افق‌های ما را به آن‌چه از پیش می‌شناسیم کوچک می‌کنند و زندگی ما را از ارزش، وقار و شرافت تهی می‌کنند. 🔸 هایدگر غفلت ما از این‌که وجود منشأ واقعی فهم و معنای ماست را به این ایده اشتباه پیوند می‌زند که خودمان می‌توانیم به زندگی‌مان معنا دهیم. 🔹 انسان مدرن با خیره سری «اصرار می‌ورزد، یعنی به‌سرعت به آن‌چه موجودات می‌نمایانند می‌چسبد، گویی که موجودات فی‌نفسه گشوده هستند»، یا گویی می‌توانیم با تلاش‌های خودمان خود را در برابر آن‌ها گشوده سازیم. 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌