بازنشر👆

📲عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب: ‏تضعیف سیاست‌های کلی نظام و سهم‌خواهی گروهی از یک سو، و توهین به رئیس‌جمهور محترم از سوی دیگر، تهدید یکی از مهمترین عوامل پیروزی یعنی ‎انسجام ملی است ‎ @mashreghnews_channel

🎥 نماینده ولی فقیه در سپاه: بدانید! آنچه عمل شد با برنامه و هماهنگ بود! 🔹توصیف نماینده ولی فقیه در سپاه از ابعاد وحدت و انسجام ملی ایجاد شده در دفاع مقدس 12 روزه در برابر تجاوز دشمن صهیونیستی 🔹حجت الاسلام و المسلمین دکتر حاجی صادقی: 🔻بدانید! آنچه عمل شد با برنامه و هماهنگ بود! 🔻نه بین دیپلماسی و میدان اختلافی بود، نه بین دولت و ملت فاصله ای بود. 🔻هر حرکتی که بخواهد امروز این انسجام و وحدت و همدلی را مخدوش کند، قطعا در مسیر دشمن است، چه گوینده اش بداند، چه نداند! @Binesh_Rahbordi

نظر یکی از بزرگواران کانال👇👇 سلام علیکم در خصوص مطلب فوق ، چند سطری به قرار زیر نگاشته ام 👇👇 از این واضحتر نمی شود پیام را رساند. دیگر با چه زبانی باید اعلام شود که اقدامات آفندی و پدافندی و دیپلماتیک و ... نظام در مراکز عالی تصمیم گیری و با هماهنگی انجام می شود و البته ممکن است در اجرا با اشکالاتی هم مواجه شود . اما همگی ما به عنوان مدافعین نظام ؛ در مواجهه با دشمن همان گونه که در کوران جنگ ، عدم موفقیت ها و اشتباهات را فریاد نزده و نظرات کارشناسی خود را به صورت خصوصی به افراد و مراجعی که به نوعی مرتبط با موضوع بودند ، منعکس میکردیم ؛ در ادامه نیز باید همین روش را ادامه دهیم. حداقل اینکه در بیان نظرات ، دو قطبی نظام و مخالف نظام مطرح نکنیم. همان گونه که قبلا نیز عرض نموده بودم قاعدتا در جلسات تصمیم گیری کلان اختلاف نظرهایی بروز خواهد کرد و قرار نیست افراد یا مراکزی که نظرشان با نظر دیگران متفاوت است ؛ موضوع را به نحوی به طرفداران خود منتقل نموده و به جای بیان استدلال و اقناع کارشناسی ، از ابزار فشار بدنه هوادار استفاده کنند. این همان روش مذمومی است که آقای حجاریان به عنوان فشار از پایین و چانه زنی از بالا مطرح میکرد و تبعات منفی آن در تشتت و تفرقه را به عینه میدیدیم. باید دقت داشت که سلبریتی ها فقط در بین هنرپیشگان نیستند. متاسفانه برخی سیاسیون ( که در تمام جناح ها نیز وجود دارند ) بیش از اینکه دغدغه منافع و انسجام ملی را داشته باشند ؛ تبدیل به سلبریتی سیاسی شده و حیات سیاسی خود را در تشدید تنش های متعدد و تسری آن به جامعه می بینند. ان شاالله همگی ما توفیق داشته باشیم ضمن حمایت و تقویت سیاست های متخذه نظام در عرصه عمومی ( به خصوص مواردی که شخصا نظر دیگری داریم ) دچار بی تفاوتی و یاس نشده و نظرات کارشناسی خود را از طریق ممکن به اطلاع متولیان امر برسانیم. به نظرم این روش جمع دو موضوع است که هم دچار خودسانسوری و بی تفاوتی نشده ایم و هم نحوه اقداممان خدای نخواسته منجر به تضعیف تصمیمات متخذه ( آن هم در مواقع بحرانی و حساس ) نشده است. با عرض پوزش از طولانی شدن مطلب و مزاحمت های گاه و بیگاه

متاسفانه بسیار احمقانه پروژه شورش هسته سخت نظام علیه حاکمیت را پیش می‌برد از دید کسی که شمّ امنیتی دارد عرض میکنم او دقیقا در حال تحقق پروژه دشمن یعنی ایجاد دو قطبی و فعال کردن گسل‌های جامعه و از بین بردن انسجام اجتماعی است @Binesh_Rahbordi

یک نتیجه نِق زنی که قدری تعقل کند می ارزد به حامی ای که تعقل نمیکند چون تعقل موجب فهم حداقلی آن نق زن خواهد شد اما آن یکی.... و مهدی نصیری سالها در کیهان بود لکن چون تعقل نداشت آنوقت.... @Binesh_Rahbordi

🎥 قالیباف: حتی اگر ما با اسرائیل کاری نداشته باشیم، او با ما کار خواهد داشت 🔹در جنگ‌های جهانی اول و دوم، ایران اعلام بی‌طرفی کرد، اما آیا قدرت‌های درگیر این بی‌طرفی را پذیرفتند؟ متحدین و متفقین، جغرافیای ایران را «پل پیروزی» می‌دانستند. 🔹امروز نیز، جغرافیای ایران در کنار ظرفیت‌های مادی و معنوی‌اش، و قدرتی که اسلام به آن بخشیده، موقعیتی راهبردی و تعیین‌کننده دارد؛ بنابراین حتی اگر ما با اسرائیل کاری نداشته باشیم، او با ما کار خواهد داشت @Farsna

ژئوپلتیک ایران همواره مورد حسادت است اینرا توضیح خواهم داد

🎥 قالیباف: رژیم صهیونیستی ذاتاً تروریستی است 🔹در شب نخست حمله، فرماندهان ما در اتاق‌های فرماندهی حضور داشتند و در همان‌جا به شهادت رسیدند 🔹در اصلِ حمله، غافل‌گیر نشدیم؛ غافلگیری ما صرفاً در شیوه عملیات رژیم صهیونیستی بود. 🔹چنین نوعی از عملیات و جنایت، فقط از رژیمی مانند اسرائیل برمی‌آید؛ چراکه این رژیم ذاتاً تروریستی است. @Farsna

بله ما از اصل حمله و حتی زمان حمله خبر داشتیم اما شیوه حمله را نمی دانستیم و این جنایت تنها از رژیم بر میاد!

بی‌پروایی و بی‌بنیادی آیا مطالعات منطقه‌ای «نظریه پایه» نمی‌خواهد؟ ✍حمید ابدی 🔹 کلیپی از آقای هادی معصومی زارع ـ طلبه‌ی دانش‌آموخته دکتری علوم سیاسی و مسئول یکی از میزهای اندیشکده مرصاد ـ را اخیراً دیدم که حاوی این جمله بود:«آمریکا با آلت اسراییل به ایران تجاوز کرد». پیشتر، در میانه‌ی جنگ دوازده روزه نیز، نوشته‌ای از آقای مهدی خراطیان دیده بودم که «سناریوی فتح تهران» توسط آمریکا را با جزییات ترسیم کرده بود. این دو مثال را، هم‌چون مشتی نمونه‌ی خروار، از آن رو نیاوردم تا نقد و گلایه‌ای به کلان‌روایت حاکم بر گفتار ایشان مطرح نمایم. در روزگاری که بازارِ مُدهای «رئال‌پالیتیکی» و پیش‌گویی‌های جنگی با بدترین سناریوی ممکن گرم است(و البته کسی هم ادّعای خلاف واقع را مواخذه نخواهد کرد)، دور دور همین حرف‌ها است و انتظار چیزی جز این را هم نباید داشت. من از لابه‌لای این اظهارات و تحلیل‌ها در جستجوی پاسخِ پرسشِ دیگری هستم: سهم و میزانِ «علم» و مسئولیت علمی در این روایت‌سازی‌ها تا چه اندازه است؟ به هر حال باید دید کسانی که عنوان «اندیشکده»، «کارشناس»، «صاحب‌نظر» و ... را یدک می‌کشند، و مداماً در گفتارهای خود با طعنه و کنایه از بی‌اعتنایی نهادهای رسمی به کارشناسی گله می‌کنند، تا چه اندازه بهره‌مند از مایه‌ی نظری و صورت‌بندی‌های علمی در مواجهه با واقعیت هستند. 🔹 اوّلین تجربه‌ی آشنایی من با فعّالان و کارشناسان مسائل منطقه‌ای(اغلب جوانان حوزوی)، به حدود هفت سال پیش برمی‌گردد. جلساتی بود پیرامون ارزیابی یکی از اسناد ملّی که گروه‌های علمی حوزوی ـ از رشته‌های مختلف ـ ارزیابی خود را پیرامون آن مطرح می‌کردند. جلسه‌ با کارشناسان حوزوی فعّال در حوزه‌ی مسائل منطقه‌ای یک تفاوت ویژه با سایر گروه‌های علمی داشت: اصرار بر «تجربه»، «میدان»، «مشاهده»، «فَکت واقعی» و البته آلِرژی شدید به هرگونه «مبناگروی»، «چهارچوب علمی»، «نظریه‌مندی» و ... . بعدها که فرصت یک فعالیت محدودی در حاشیه یک موسسه‌ی فعّال در مسائل منطقه‌ای را یافتم، و قدری بیشتر فرصت یافتم مستمع آزاد (و البته آماتور) اظهارات و تحلیل‌های فعّالان بین‌المللی و منطقه‌ای باشم و دیدگاه‌هایشان را دنبال کردم، به یک جمعبندی رسیدم: با چیزی فراتر از گفتارهای غریزی و روان‌شناختی رو به رو نیستیم که البته مطالبات و تصفیه‌حساب‌های صنفی هم بر آن سایه انداخته است. تا جایی که من در مشاهداتم دیدم، هر کسی حاویِ چهار شاخصه‌ی زیر باشد، می‌تواند به عنوان صاحب‌نظر مسائل منطقه‌ای در عرصه‌ی فکری و فرهنگی کشور عرضه‌اندام نماید: ـ آشنایی به زبان عربی ـ داشتنِ اطلاعات عمومی پیرامون یکی از کشورهای منطقه و اطلاق عناوینی هم‌چون کارشناس مسائل عراق، کارشناس مسائل یمن، کارشناس مسائل عربستان و ... ـ قدری مراوده با گروه‌های اسلام‌گرا و گروه‌های مقاومت در کشورهای مذکور به عنوانِ «مشاهدات واقعیت‌های میدانی» ـ (و از همه مهمتر،) بی‌اعتمادی شدید و هجو و استهزا و نفیِ سر تا پایِ نهادهای رسمی متولّی مسائل منطقه‌ای: مانند نیروی قدس، وزارت امور خارجه، معاونت بین‌المللی دفتر رهبری و ... . 🔹 وجود این چهار شاخصه، مجوز و شرط لازم و کافی برای اظهارنظر توصیفی و ارایه بسته‌های سیاستی درباره هر موضوعِ خرد و کلانی از مسائل منطقه‌ای به عنوان «صاحب‌نظر مسائل منطقه‌ای» را صادر می‌کند. چیزی که در این میان به کلّی غایب است، طرحی از یک «نظریه پایه» پیرامون سیاست منطقه‌ای جمهوری اسلامی است. در جستجوها و مشاهداتم پژوهشگری را نیافتم که واجدِ تامّل یا تدارک یک بنیاد نظری در باب کلّیت طرح منطقه‌ای جمهوری اسلامی ـ با ملاحظه‌ی اقتضائات و محدودیت‌های عمل ـ باشد. آن‌چه به صورت برجسته با آن مواجه هستیم نوعی «ورّاجیِ بی‌ملاحظه» نسبت به پروژه‌ی منطقه‌ای جمهوری اسلامی است: بی‌ملاحظه‌گی نسبت به اداره کشور، بی‌ملاحظه‌گی نسبت به سرمایه‌ی اجتماعی داخل ایران، بی‌ملاحظه‌گی نسبت به قوانین بین‌المللی، بی‌ملاحظه‌گی نسبت به امر ملّی و دولت رسمی در کشورهای منطقه، بی‌ملاحظه‌گی نسبت به امر توسعه در کشورهای منطقه و ... . این بی‌اقتضایی و بی‌ملاحظه‌گی زمینه‌ی مناسبی برای پرواز دادن آرزوهای بدون مرز را فراهم می‌کند. همین بی‌اقتضایی و بی‌ملاحظه‌گی است که هر پیشنهادی ـ ساختن بمب اتم، زدن همه منافع و پایگاه‌های آمریکا در منطقه، بستن تنگه‌ی هرمز و ... ـ را در دسترس و قابل انجام می‌یابد. این بی‌ملاحظه‌گی است که بی‌پروایی در موضع‌گیری را تمهید می‌نماید. این بی‌پروایی که در مواضعِ صاحب‎‌نظران مطالعات منطقه‌ای می‌بینیم، محصول «علم‌ورزی و میدان‌دیدن» نیست، محصولِ «فقدان نظریه پایه» در شهرِ بی‌کلانترِ مطالعات منطقه‌ای است. @mssadeghi_ir

جواد موگویی شبکه افق: دوستان حزب‌الهی باید استراتژی امنیت ملی آیت‌الله خامنه‌ای را بشناسند. چرا ما سوریه را تخلیه کردیم؟!