🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت چهلم: در مسیر بغداد روز هفتم اسارتم بود که جمع سی و هشت نفره ما رو با پس گردنی و اولدنگی و زیر ضربات کابل و با دست و چشمای بسته سوار یه اتوبوس کردن. نمی دونستیم ما را کجا می برن تنها چیزهایی که بگوشمان میرسید فحش و ناسزاهایی بود که نثارمون می کردن. طی کردن فاصله ۶۵۰ کیلومتری بصره تا بغداد با بدنای زخمی و پاره پاره و کتک خورده و ضعف مفرط، و دستایی که از پشت بسته شده بود ،کاری طاقت فرسا بود و روزی بسختی قافله شام رو برامون رقم زد. گاهی چشمای ما رو باز می کردن اما همینکه به یه دژبانی یا نزدیک مرکز نظامی میرسیدیم مجددا می بستن ،ولی دستا تا بغداد همچنان بسته بود. اون روز انقد طولانی بنظر می رسید که انگار اتوبوس سرِ جاش میخکوب شده بود و اصلا حرکتی نداشت. گر چه بسمت سرنوشت نامعلومی در حرکت بودیم و احتمال میرفت اوضاعی بدتر و وخیم تر از وضع فعلی برامون پیش بیاد ولی سختی فوق العاده راه باعث می شد آرزو کنیم زودتر به مقصد برسیم و هر چه پیش آید خوش آید. دریغ از یه جرعه آب. چشمامون داشت از تشنگی از حدقه بیرون میزد ولی نانجیبا هر جایی می رسیدن جلو چشمای ما آب می خوردن و پذیرایی می شدن و ما ذره ای بزاق تو دهنمون نبود که قورت بدیم. دهان و گلو خشک بود و اطراف لبمون سفیده زده بود. نمیدونم چن ساعت طول کشید تا رسیدیم بغداد ولی هر ساعتش به اندازه ده ساعت برامون می گذشت. پذیرایی ویژه در استخبارات بغداد🔻 بالاخره بعد از ساعتا مسیر طاقت فرسا و همراه با اعمال شاقه به بغداد رسیدیم. وارد مقری شدیم که نفهمیدیم کجاست و تا آخر هم ندونستیم. از اتوبوس پیاده مون کردن و ماشینی شبیه نیسان آوردن که مخصوص حمل زندانیان سیاسی بود و همه اطراف آن فنسای قوی و قفلای ضخیم بود. و هیچگونه منافذی نداشت. ماشین حداکثر ده نفر ظرفیت داشت ولی همه ما را با زور و فشار وارد این ماشین کردن و در حالی هوا بشدت سرد بود،اما بعلت شدت ازدحام که بر روی هم انباشته شده بودیم عرق از سر و رویمان می ریخت و نفسامون به شماره افتاده بود و چیزی نمونده بود که تعدادی از بچه ها تلف بشن و همونجا جون بِدن. مسیر کوتاه بود و بعد از دقایقی به مقصد رسیدیم شاید اگه چن دقیقه بیشتر ادامه پیدا می کرد حداقل پنج،شش نفر شهید میدادیم. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت چهل و یکم: رسم مهمان نوازی آمده بودن برای خوشامدگویی و آماده بودند برای پذیرایی ، سفره رنگین بود و کام ما تشنه و چه کامروا آن مسافر خسته ای که میزبانش خوب رسم مهمان نوازی بداند. بعد از مهمان نوازی زبیریان در بصره، اینبار نوبت به بخور بخور بر سر خوان گسترده یاران سندی بن شاهک یهودی رسیده بود. دور از ادب بود کسی از اهالی صاحب خانه جا بماند و به مهمانان خوشامد نگوید. به استخبارات (سازمان اطلاعات و امنیت) بغداد رسیدیم. جمعی از شقی ترین و بی رحم ترین انسانایی که از زدن و کشتن لذت می بردند، سی و هشت اسیر دست بسته با تن خسته، لب تشنه و زخمای بی شمار بر بدن، در محاصره دهها شکنجه گر حرفه ای و آموزش دیده قرار گرفتند. پدیده تونل مرگ و وحشت 🔻 هر چه نیرو در استخبارات داشتند در دو ردیف مقابل هم بشکل تونلی مخوف به صف شده بودند و با حرص و ولع خاصی منتظر پیاده شدن ما بودند تا شجاعت و قدرت بازوشون رو به رخ ما بکشن. هر کس هر چه تونسته بود فراهم کرده بود تا بغض درونش رو بر پیکر نحیف و نیمه جان بچه ها جاری کنه. تعدادی کابل بدست، برخی با چوب و افرادی با لوله آب و میله آهن و بعضیا با شاخه های پر از تیغ درختان نخل و جمعی هم با لایه های سیم خاردار به هم بافته. باید یکی یکی از داخل این تونل مرگ و وحشت عبور می کردیم و اونا هم با کمال سخاوت آنچه در دست داشتند در طبق اخلاص قرار می دادن. لنگان لنگان و یکی یکی وارد صف شدیم و این اولین تجربه تونل وحشت یا دیوار مرگی بود که در روز آغازین ورود به استخبارات بغداد با تمام وجودمان لمس کردیم. از هر طرف بارانی از کابل و چوب و سایر ابزارای کُشنده بر پیکر بچه ها فرود میومد و جایی از بدن باقی نمیموند که ضربه ای بهش نخورده باشه. پا و دست و کمر همه کبود و سیاه شده بود و صدای خنده میزبان با ضجه مهمان در هم آمیخته بود و حق داشتن ملائک که گفتند: قالوا اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء رحمن سلطانی ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🍂 - یادش بخیر، کانالهای تنگ و باریک رفاقت های بی ریا - یادش بخیر سربندهایی که نشانی بود از اطاعت - یادش بخیر وصیتنامه نوشتن های دم آخری و هول هولکی وقتی هم کم می آوردیم از روی دست بغل دستی با خنده و شوخی تقلب می کردیم. بعضی ها هم خیلی بامرام، کاغذ رو می گرفتند و کاملش می کردن. آخر چیزی نداشتند که تقسیم کنند. یک تسبیح و یک قرآن و کمی خرت و پرت - یادش بخیر مهدی بیک زاده که وصیت کرده بود صد تومن به بستنی فروشی سر "نادری" بدهکارم.. بدهی او نه صد میلیارد..... نه صد میلیون ... نه هزار..... فقط صدتا یک تومنی! کسی هست اینها را باور کند؟ اللهم عواقب امورنا خیرا #جهانی‌مقدم 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت چهلم و دوم: رازِ سر به مُهر چگونه مُشتی اسیر با بدنای زخمی و نحیف، زنده به آن سوی تونل وحشت میرسیدن و در میانه راه و این همه ضربات کشنده جان نمی دادن، این رازی است سر به مُهر که با هیچ معیار مادی توجیه بردار نبود. با فضل و عنایت الهی همه بچه ها زنده به انتهای تونل رسیده بودند و جای شکرش باقی بود که هنوز نفسی میومد و میرفت. بعد از این مرحله انداختنمون تو اتاقی که زیراندازش یه دونه پتوی کهنه و کثیف بود. سی و هشت نفر و یه پتو. بچه هایی که حالشون وخیم بود رو روی پتو نشوندیم که کمتر اذیت بشن و بقیه به دیوارای سردِ اطراف اتاق تکیه زدیم. ساعاتی بعد اومدن و دستور دادن همه لباساتون رو در بیارین و بندازید بیرونِ اتاق. بچه ها از هم حیا می کردن و لباسای زیر رو در نیاوردن ولی بزور کابل مجبور شدیم اونا رو هم بکنیم. بعد از اینکه تمام لباسا رو با دقت تفتیش کردن اونا رو پرت کردن داخل و هر کسی لباس خودشو پوشید. بدبختا در حالیکه یه هفته از اسارتمون گذشته بود هنوز از بچه ها وحشت داشتن و به همین خاطر تمامی لباسا رو تفتیش کردن که مبادا چیزی داخلشون قایم کرده باشیم. با ورودمون به استخبارات بازم سریال بازجوییا و با روشی خشن تر از بصره شروع شد. اینا حرفه ای بودن و متخصص اعتراف گرفتن از زندانیان سیاسی. استخبارات، سازمان اطلاعات و امنیت بود مثل ساواک زمان شاه و موساد اسرائیل. ماموران استخبارات از بین وفادارترین افراد به صدام و نظام بعثی انتخاب می شدن. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت چهل و سوم: بازجویی سریالی ماموریت استخبارات از بین وفادارترین افراد به صدام و نظام بعثی انتخاب می شدن. [استخبارات] محل نگهداری [موقت] و شکنجه زندانیان سیاسی و امنیتی عراق بود و هیچ حد و مرز و محدودیتی برای به سلاخی کشیدن انسان با وحشیانه ترین شیوه ها نداشتن و در یک کلام مرکز تخصصی شکنجه و بی رحمی حزب بعث بود. بصورت نوبه ای بچه ها رو می بردن و با شیوه های خاص خود عذاب می دادن. اینجا محل شقاوت و جایگاه سنگدل ترین نیروهای حزب بعث عراق بود. بعدها فهمیدیم در مقایسه با زندانیای سیاسی خودشون ، خیلی خوب با ما تا کردن و اگه با زندانیای سیاسی خودشون مثل ما رفتار میکردن خیلی خوش بحالشون بود. از همین زندانای استخبارات بغداد بود که بعد از سقوط صدام چرخ گوشتای بزرگِ برای چرخ کردنِ انسان زنده کشف شد. از اسناد بدست اومده از استخبارات نقل شده که بعضی از زندانیای سیاسیِ اعدامی رو جلو چشم پدر و مادر و سایر بستگان از پا می نداختن توی اون چرخ گوشت و از اون طرف گوشت چرخ کرده بیرون میومد تا وقتی که سینه و سر اعدامی هم بلعیده میشد و کوپه ای از گوشت و استخون چرخ شده مقابل چشم اقوام قرار می گرفت. از همون روز اول بازجویی با وحشیانه ترین روش ها شروع شد و اضطراب دائمی و آینده ای نامعلوم روح و روان بچه ها رو آزار می داد. یکی رو می بردن و یکی رو می آوردن. بارها و بارها بازجویی با شیوه خشن از تک تک ما انجام شد و ما که حرفی برای گفتن و اطلاعاتی جز معرفی خود و یگان مربوطه نداشتیم همون حرفای قبلی رو تکرار می کردیم. بعضی وقتا مسخره رو هم چاشنی کار میکردن و از هر روشی برای آزار دادن بچه ها استفاده می کردن. یادم میاد یه بار همه رو بردن بیرون از اتاق و یکیشون اومده بود یه لنگه کفش دست گرفته بود و بطرف بچه ها می گرفت که مثلا داره برای پرونده عکس می گیره. غذای ما هم تکه صمونی بود که از همون در اتاق پرت می کردن رو کفِ خونی و چرکیِ اتاق و ما ناچارا می خوردیم. آب هم با یه طرف شبیه ماهیتابه پر می کردن و همه ما باید از لبه اون می خوردیم. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadam 🍂