🍂 🔻 #پوتین_قرمزها 62 خاطرات مرتضی بشیری ✦✦✦✦ در عملیات حلبچه، یک روز برادر باقری با من تماس گرفت و گفت فرمانده لشکر ۴۳ پیاده سپاه یکم ارتش عراق به اسارت درآمده است؛ اما با بازجويان لشکرها و قرارگاه همکاری نمی کند و در پاسخ سؤالات پوزخند تحویل می دهد. از من خواست به محل نگهداری اسیر در کرمانشاه بروم و ببینم چه کار می توانم بکنم. آنجا که رسیدم، فهمیدم آن اسیر سرلشکر ستاد است. علی حسین عويد العگاوی، سرلشکر رسمی شاغل و فرمانده لشکر بازسازی شده از معلولان جنگی بود. شنیدم این سرلشکر بازجویان ما را، که لباس نظامی به تن نداشتند، مسخره کرده است. به همکاران گفتم: «این اسير و گروهی را که با او اسیر شده اند در سالنی بزرگ جمع کنید.» سليقه عراقی ها دستم آمده بود. می دانستم چطور آنها را انگشت به دهان کنم. یک دست لباس نظامی مرتب پوشیدم، گتر کردم، و كلت بستم. به دو نفر از بچه های عرب زبان هم گفتم مسلسل دست بگیرند و یکی این طرف، یکی هم آن طرف من راه بروند. وارد سالن شدم. یکی از همراهان من به زبان عربی گفت که همه بلند شوند. علی حسین عويد با تعجب به من نگاه می کرد. به همکار عرب زبانم رو کردم و گفتم: «مگر نگفتم فقط افسران ارشد بیایند داخل؟!» اشاره کردم به علی حسین عويد و گفتم: «پس، این گروهبان سه اینجا چه کار می کند؟!» تا آمد به زبان بیاید، او را از جمع بیرون کشیدند و جلوی افسرانی که زیردست او بودند از سالن بیرون بردند. چاره ای نبود. باید هیمنه او را فرو می ریختم؛ وگرنه با موضعی که گرفته بود، نه فقط حاضر به صحبت نمی شد که خود فتنه ای به وجود می آورد. گفتم او را ببرند بالای یکی از تپه های خاکی اطراف و رهایش کنند. وقتی بالای سرش رسیدم، مثل يتيم ها دستش را روی سرش گذاشت. خرد شده بود. گفتم: «گروهبان، این درجه را از کجا آوردی؟» ناله زد: «من را تحقیر نکن.» گفتم: «پس مثل بچه آدم حرف بزن!» جلویش یک نقشه گذاشتم و گفتم: «یک کلمه به من بگو گردانهای توپخانه تان کجاست؟» با تردید نگاه می کرد. دست برد روی نقشه و سه گردان توپخانه را، که حلبچه را ویران کرده بودند، نشان داد. سه توپخانه با آن فاصله برای مساحت حلبچه زیاد بود و این ذهنم را درگیر کرده بود. اطلاعاتی هم درباره دو تیپ بالای دربندیخان داد. این اطلاعات را از یک نایب ضابط هم به دست آورده بودم. تا اینجا موفق شده بودم او را به حرف بیاورم و او با صداقت پاسخ سؤالاتم را بدهد. گفتم: «تا اینجا گروهبان یکمی ات ثابت شد؛ چون این ها را یک گروهبان سه هم به من گفته بود. حالا بگو چه شد صدام دستور شیمیایی زدن به حلبچه را داد؟ » من و من کرد: «قرار بود من به فرماندهی اعلام کنم کی می توانند حلبچه را بمباران شیمیایی کنند...» - خب. - من به سر فرماندهی خبر دادم ایرانی ها ما را محاصره کردند. پشت سرمان دریاچه است. راه عقب نشینی را هم به روی ما بسته اند. در حلبچه به جز نیروهای ایرانی کسی نیست... می توانید شیمیایی را بزنید. - هیچ میدانی به خاطر این اعتراف، یک جنایتکار جنگی به شمار می آیی و محکوم به اعدامی؟! 🔸 ادامه دارد ⏪ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂 🔴 دسترسی به قسمت های گذشته 👇 #پوتین_قرمزها 🍂

🍂 🔻 #پوتین_قرمزها 63 خاطرات مرتضی بشیری ✦✦✦✦ خطوط نگرانی به صورتش دوید. رنگش پرید. به التماس افتاد و گفت: «هر کاری بگویید انجام می دهم. فقط من را نکشید...». آن شب او را به سلول انفرادی فرستادم. تا طلوع آفتاب ناله زد. صبح او را حاضر کردم و گفتم: «تکلیفت را با من روشن کن» گفت: «می روم خط و هر چه را می دانم می گویم!» این کار را هم کرد. اطلاعات خوب و مقبولی به برادران ترتیب نیرو داد. مدتی گذشت. یک روز در میان کاغذهایی که برادران از سنگرها و قرارگاه های عراقی به دست آورده بودند و به عنوان اسناد و مدارک آرشیو می کردند، بیانیه ای رسمی به امضای فرماندهی عراق دیدم که در آن صدام حسين حکم اعدام غیابی علی حسین عويد را صادر کرده بود. از حکم صادر شده رونوشتی گرفتم و توی جیبم گذاشتم. چند روز بعد، به کمپ پادادشهر رفتم. به او که دیگر با من رفیق شده بود، گفتم: «میدانی محکوم به اعدام شده ای؟!» با خنده گفت: «دیگر فریبت را نمی خورم! داری جنگ روانی اعمال می کنی!» صدای خنده اش بلند شد و گفت: «تو! تو! من را شکست دادی؟ - جدی میگویم! . اما این را دیگر باور نمی کنم.» - نه واقعا محکوم به اعدام شدی! تصویر حکم را به دستش دادم. باز کرد و خواند. دست و پایش میلرزید. با عصبانیت فحش های زشتی به صدام داد. عصبی مزاج مدام به موهای پر و پنبه ای اش دست می کشید و میغريد: «مردگی پشت سر من دریاچه بود، جلوی من هم نیروهای ایرانی. باید چه کار می کردم؟!» یک مرتبه رو کرد به من و گفت: «هر وقت بخواهی، برای مصاحبه تلویزیونی آماده ام!» پیشنهادش را روی هوا زدم و برنامه را ترتیب دادم. آنجا هم نتوانست خودش را کنترل کند و به صدام بد و بیراه گفت؛ طوری که مجبور شدیم بخش هایی را سانسور کنیم. به این دلیل وقتی اسرا آزاد شدند، به عراق برنگشت و در اردوگاه ماند؛ چون اگر پایش به عراق می رسید، درجا او را می کشتند. بعد از مرگ صدام، افسران عراقی، که علیه صدام حرف زده بودند و تا زمان حیات صدام امکان رفتن به وطنشان را نداشتند، به عراق برگشتند. علی حسین عويد" هم بازگشت. وقتی میرفت، فارسی را خوب صحبت می کرد. 🔸 ادامه دارد ⏪ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂 🔴 دسترسی به قسمت های گذشته 👇 #پوتین_قرمزها 🍂

هر کس خدا را در مسیر پر پیچ و خم دنیا فراموش کرده آدرس #شلمچه را به او بدهید. این خاک پاک، دل ها را کربلایی می کند و کربلا کوتاهترین راه تا خداست... @defae_moghadas 🍂

🔴👆خرمشهر قبل از جنگ نمایی از بالای پل مقاومت، سمت کوتشیخ ایستگاه تاکسی های بنز خط آبادان _ خرمشهر @defae_moghadas 🍂

🔴 سلام، وقت بخیر خاطرات برادر مرتضی بشیری رو به پایان است و چند روزی به خاطرات شنیدنی برادر عزیز خسروی نژاد که از همرزمان و جانبازان ما می باشند، می پردازیم. در قسمتی از خاطرات آقای بشیری به اسیر کردن خلبانی اشاره شده که مدعی است خود، هواپیما را بعد از تلاشی که برای نشاندن آن انجام میدهد تا تسلیم شود و بدلیل موفق نبودن، هواپیما را رها کرده و خود اسیر می شود. بر حسب اتفاق این جریان در دید برادر خسروی نژاد نیز قرار می گیرد و تلفیق دو خاطره می تواند از دو دیدگاه، جذاب و شنیدنی باشد. ابتدا خاطرات آقای خسروی نژاد ارسال می شود و بعد جریان اسارت خلبان عراقی. 👋

🍂 🔻 خلبان سرگردان - آذر ماه سال 1365 - پادگان شهید مصطفی خمینی - کورش خسروی نژاد پاییز سال 1365 بود که به همراه گردان کربلای اهواز جهت آموزش دوره آبی خاکی به پلاژ شهر اندیمشک و در یکی از محل های استقرار گردانهای لشکر هفت ولیعصر (عج) اعزام شدیم. بعد از چندی که آموزش آبی - خاکی و شنا در رودخانه دز که هم در شب و هم در روز انجام می شد، در کنار پیاده روی های روزانه‌ و شبانه با تجهیزات نظامی مشغول بودیم، دیدیم تعدادی از نیروهای گردان را جهت انجام آموزش ش م ر فرا خواندند که اینجانب هم یکی از آنها بودم. حدود 20 الی 22 نفر شده بودیم. محل آموزش هم پادگان شهید مصطفی خمینی بود که در ورود به شهر اندیمشک از سمت اهواز قرار داشت. پس از ورود به پادگان و تثبیت جا و مکان در اتاق های بلوکی که به اندازه بیست و پنج نفر بود استقرار پیدا کردیم. جنس این اطاق ها بلوک بود. شبها بسیار سرد می شد و از والور هم کاری ساخته نبود. طی جلسه ای که ظهر همان روز مسئول پادگان گذاشت اعلام نمود که از فردا کلاسهای تئوری برقرار می شود. دو کلاس صبح و یک کلاس بعد ازظهر در برنامه جا گرفت. در ضمن از گردان های دیگر لشکر هفت ولیعصر عج هم نیروهایی جهت آموزش آمده بودند. طبق روال از فردا صبح بعد از نماز و دو صبحگاهی و صبحانه کلاسها برقرار شد و آموزش تخصص ش م ر را شروع کردیم. این کلاسها تا 1365/9/4 به روال خودش انجام می شد تا اینکه در همین تاریخ جریان حمله ی هوایی رژیم صدام ملعون به 50 نقطه ی اهواز و همچنین بمباران 1/5 ساعت شهر اندیمشک که خود و بقیه ی دوستان شاهد آن بودیم به وقوع پیوست. ادامه دارد @defae_moghadas 🍂.